 |
| ဆောင်းပါးရှင် - ကိုညီညီ (တောင်ကြီး) |
အခုလို ဂလိုဘယ်လိုက်ဇေးရှင်းခေတ်ကြီးထဲမှာ စစ်အာဏာရှင်စနစ်ကို ဖြုတ်ချဖို့ အနောက်နိုင်ငံတွေက စီးပွားရေးပိတ်ဆို့တာ တစ်ခုတည်းနဲ့ မလုံလောက်ပါဘူး။ တကယ်သာ ထိရောက်ရိုးမှန်ရင် ကမ္ဘာဂြိုဟ်မှာ မြောက်ကိုးရီးယားမြေပုံ ဘယ်ရှိတော့မလဲ။ အမေရိကားကလူတွေ ကျူးဘားဆေးပြင်းလိပ် ဘယ်ဝယ်သောက်လို့ ရပါတော့မလဲ။ မြန်မာနိုင်ငံမှာ မြန်မာဘီယာတွေ၊ မိုက်ထဲတယ်လီကွန်းတွေ ဘယ်ရှိလာပါတော့မလဲ။
ဆိုလိုတာက ပွင့်လင်းလာတဲ့ ကမ္ဘာကြီးမှာ သူခိုးတွေပေါလာတယ်။ အထူးသဖြင့် တရုတ်ပြည်မကြီး။ နည်းပညာခိုးတာ တရုတ်ပြည်တာ့လု-大陆 ကို ဘယ်သူမှ မမှီဘူး။ တခြားမကြည့်နဲ့ အိုင်ဖုံးတစ်လုံးစာ အပိုပစ္စည်း (ကျောရိုးအခြေခံ ကုန်ကြမ်း ၇ မျိုး၊ အသေးစိတ်ကုန်ကြမ်း ၃၄ မျိုး) အစအဆုံးကို တစ်နေရာတည်းမှာ အပြီးရတဲ့ လေဟာပြင်ဈေးလိုမျိုးဟာ တာ့လုစက်မှုဇုံမှာ ရှိတယ်။ သူမရှိတာက ကယ်လီဖိုးနီးယားက ဒီဇိုင်းဆွဲလိုက်တဲ့ iOS ဆော့ဝဲ။ ဒါက တာ့လုတရုတ်တွေ မလုပ်ရဲတာ ဘာမှမရှိတာကိုပြောတာ။ ရိုးရိုးတန်းတန်း လူတိုင်းလုပ်နိုင်တဲ့ စီးပွားရေးကို ပြောတာ။
နိုင်ငံနဲ့ချီပြီးပြောရရင် နိုင်ငံရေးအရလည်း သူခိုးပစ္စည်းတွေ လက်ခံရောင်းဝယ်တယ်။ ဘယ်နေရာမှာမှ ရောင်းဝယ်လိုင်စင် မလိုတဲ့ မြန်မာဖရဲသီး၊ အညှာပေါ်ဆန်းဟာ တရုတ်နယ်စပ်မှာ တရားဝင်ရောင်းခွင့်မရဘူး (ဒါက ဥပမာပေးတာ)။ တဆက်တည်းမှာ နိုင်ငံငယ်တွေက သူတို့မထုတ်လုပ်နိုင်တဲ့ ကုန်ကြမ်းတွေကို ဈေးပေါပေါနဲ့ရောင်းသမျှ တာ့လုက ဝယ်တယ်။ ဒါကြောင့် ရေနံနဲ့သဘာဝဓာတ်ငွေ့ ကြည့်မလား၊ ကြေးနီ ကြည့်မလား၊ ကျွန်းသစ် ကျောက်စိမ်း ကြည့်မလား၊ ဒါတောင် မြစ်ဆုံက ခက်ရင်းလို မြေခနဲ့မလိခ ခွနေလို့ တစ်နေတာသာ ကြည့်ပေါ့။
ဒီလို အကြီးစားလူကြမ်းနဲ့ပေါင်းတဲ့ မြန်မာစစ်တပ်ဟာ လူရမ်းကားအသေးစား ဖြစ်လာတာ မဆန်းဘူး။ ဘာပစ္စည်းမဆို ဝယ်ရဲတဲ့ တရုတ်ခေါင်းဆောင်တွေနဲ့ပေါင်းတဲ့ မြန်မာစစ်တပ်ခေါင်းဆောင်ဟာ "မလုပ်ရဲတာ ဘာမှမရှိဘူးဆိုတာ" သိပ်ဆန်းတဲ့ ကိစ္စတော့ မဟုတ်ပေဘူး။
