အာလူးေၾကာ္လို ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြမျဖစ္တဲ႕ဘဝ ( တိုးနီ အ႒မပိုင္း )

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

.

.

မနက္ေစာၾကီးလာေခၚေတာ႕ ပံုးအျပာၾကီး ျပန္တြန္းလာျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လာခါစက အက်ီထုတ္ေတြကို ျပန္ေရြးယူခုိင္းတယ္။ လက္ရွိဝတ္ထားတဲ႕ ထိန္းသိမ္ေရးစခန္းက အဝတ္အစားေတြကို ျပန္လဲခိုင္းတယ္။ သူတို႕ေပးထားတဲ႕ အဝတ္ေတြကို အဲဒီပံုးထဲ ျပန္ထည္႕ရမယ္တဲ႕။ ကားေပၚမတက္ခင္မွာ လက္ထိပ္ခတ္ျပန္တယ္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ စိတ္ညစ္ေနရတဲ႕အထဲ လက္ထိပ္ခတ္ခံရတာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆုိ မဂၤလာမရွိတဲ႕ မနက္ခင္းေလးလို႕ေျပာရမွာေပါ႕။ သြားရမယ္႕ေနာက္္ထပ္တစ္ေနရာက ကြ်န္ေတာ္တို႕ဘဝကုိ အလွည္႕အေျပာင္းတစ္ခု လုပ္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ႕ လက္ထိပ္နဲ႕လည္း မဂၤလာရွိပါတယ္လို႕ အေကာင္းဖက္ လွည္႕ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။

.

ေနာက္ထပ္ ခပ္ေလးေလး လွည္းတစ္စီးဝင္လာေတာ႕ ကြ်န္ေတာ႕အေတြးမ်ွင္စေတြ ျပတ္ေတာက္ကုန္တယ္။ စိတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ညစ္သြားတယ္။ လွည္းေပၚမွာ ေျခက်င္းဝတ္ေတြ အမ်ားၾကီးပါလား။ လူအားလံုးကုိ ေျခက်င္း နဲ႕ လက္ထိပ္ကို ေဘာက္ခ်ိတ္နဲ႕ တြဲခတ္လိုက္ၾကတယ္။ အရာရွိတစ္ေယာက္ အားလံုးကိုရွင္းျပတာက “ အခုသြားမယ္႕ေနရာက ေဝးတယ္။ ၾကားထဲမွာ ျမိဳ႕ငယ္ေလးေတြကုိ ျဖတ္သြားစရာရွိတယ္။ ထြက္ေျပးလို႕မရေအာင္လို႕ ယာယီခတ္တာပါ။ စိတ္မပူၾကပါနဲ႕ ” လို႕ အဂၤလိပ္လိုေရာ စပိန္စကားနဲ႕ေရာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရွင္းျပပါတယ္။

.

.

ကြ်န္ေတာ္က ( ၄ ) ဂဏန္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္အက်ိဳးေပးပံု ရတယ္။ ကားေပၚမွာ ေန႕လည္စာ - Lunch ေပးေတာ႕ အထဲမွာ ( ၄ ) မ်ိဳး ပါေနတယ္။ ဆန္းဝွစ္တစ္ခု၊ လိေမၼာ္သီးတစ္လံုး၊ ပန္းသီးေဖ်ာ္ရည္စကၠဴဗူးတစ္ဗူး နဲ႕ Lay တံဆိပ္ Classic အာလူးေၾကာ္တစ္ထုပ္။ အခုေနာက္ပိုင္း အဲဒီအာလူးေၾကာ္ထုပ္ကိုေတြ႕မိတုိင္း အတိတ္ဘဝကို မေမ႕ႏိုင္ဘူး။ ပံုရိပ္ေတြ ျပန္ျပန္ေပၚလာတယ္။ စားရပံုလည္းၾကည္႕ဦး .. လက္ႏွစ္ဖက္က ခတ္ထားေတာ႕ အာလူးေၾကာ္ထုပ္ကို ကိုယ္တိုင္မေဖာက္ႏိုင္ဘူး။ ေဖာက္လို႕ရေတာ႕လည္း လက္ႏိႈက္စားလို႕ မရျပန္ဘူး။ လက္ဖဝါးေပၚမွာတင္ျပီးေတာ႕ လူက အေရွ႕ကို ကိုင္းျပီး စားရတယ္။ ပန္းသီးေဖ်ာ္ရည္ဆိုလည္း ကိုယ္႕လက္နဲ႕ကိုယ္အဖံုးမဖြင္႕ႏုိင္ျပန္ဘူး။ သိပ္ခက္ခဲတဲ႕ ဘဝပါ။

.

ပိုဆိုးတာက သြားရတဲ႕ခရီးကရွည္ေတာ႕ ကားေပၚမွာ အိမ္သာသြားရတဲ႕ကိစၥပဲ။ ေယာက္်ားေလးပဲ ..  အေပါ႕အပါးသြားတာ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္လို႕ရပါေသးတယ္။ ေျခက်င္း နဲ႕ လက္ထိပ္နဲ႕ အိမ္သာထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ေနာက္ေဖးသြားမွာလဲ။ အေတြးက ညနက္ထိေအာင္ မေစာင္႕ႏုိင္ေတာ႕ဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း မနက္ထိေအာင္ ေတာင္႕မထားႏုိင္ေတာ႕ဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ ကြ်န္ေတာ္္ တစ္လမ္းလံုးအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ လယ္ကြင္းရွည္ေတြျဖတ္သြားရင္း ေရာက္ခါနီးကတည္းက အေဆာက္အဦၾကီးေတြကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ကုန္ေလွာင္ရံုအၾကီးစားေတြကို ေလးဖက္ေလးတန္ အုတ္နံရံၾကီးေတြနဲ႕ ထူထူထဲထဲ တံခါးဝမွာ အေစာင္႕ ( ၂ ) ေယာကက အသင္႕ေစာင္႕လို႕။

.

.

အေပါက္ဝကေန အထဲ အေဆာင္ၾကီးေတြအထိ ( ၁ ) မုိင္ေလာက္ ေဝးတယ္။ တခါးကလြန္ေတာ႕ ေနာက္တံခါးတစ္ခုမေရာက္ခင္မွာ ကားလံုျခံဳေရးကို ေနာက္ဆံုးေပၚနည္းပညာေတြနဲ႕စစ္တယ္။ ရထားသံလမ္းလို တြင္းပါတဲ႕ေနရာေပၚကေန ကားလွိမ္႕သြားတာနဲ႕ ဗံုးပါ မပါ စစ္ျပီးသားပဲ။ ဝင္ခဲ႕ျပီးသားတံခါးပိတ္ကုိပိတ္လိုက္မွ ေနာက္ထပ္တံခါးတစ္ခုပြင္႕လာတယ္။ ခန္႕မွန္းၾကည္႕တာ ကားေမာင္းေျပးလို႕မရေအာင္ လုပ္ထားပံုပဲ။ ျပီးေတာ႕ အားလံုးကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ထိန္းထားတာ လူဆိုလို႕ လက္နက္မပါတဲ႕ အေစာင္႕အနည္းငယ္ပဲရွိတာ။

.

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕တစ္ေတြ တစ္ခုအေတြးေပါက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕မွာ ပါ႕စပို႕မရွိဘူး။ ႏုိင္ငံအျပင္ဘက္ထြက္ႏုိင္တဲ႕ ဘာစာရြက္စာတမ္းမွမရွိဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုလုပ္မယ္ဆိုရင္ လက္စေဖ်ာက္လို႕အလြယ္ဆံုးေလ။ ေျပာလို႕မရဘူး ..ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က တုိင္းတစ္ပါးသား။ တစ္ခုခုစမ္းသပ္ထားျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကို လူသားဒိုင္း လုပ္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႕ ဆုိျပီး စိတ္မတင္မက် ခဏခဏျဖစ္တယ္။

.

.

ကားေပၚကဆင္းေတာ႕လက္ထိပ္ နဲဲ႕ ေျခက်င္းေတြျဖဳတ္ေပးျပီး က်ည္ကာမွန္လိုအခန္းထဲကို သြင္းလိုက္ၾကတယ္။ ပတ္ပတ္လည္ ကင္မရာေတြနဲ႕ အေစာင္႕ ( ၅ ) ေယာက္ေလာက္က မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည္႕ေနတယ္။ အဝတ္လဲဖို႕ ထပ္ခိုင္းျပန္တယ္။ Hall ခန္းအလယ္မွာ TV တစ္လံုးကေန အခုေရာက္ေနတဲ႕ ထိန္းသိမ္းေရးစခန္း - Detention Center ရဲ႕ သိေကာင္းစရာေတြကုိ အဂၤလိပ္လိုလႊင္႕ေပးေနတယ္။

.

ေခါင္းေဆာင္သူငယ္ခ်င္းက သြားနားေထာင္ျပီး “ ဒီစင္တာဟာ ခင္မ်ားတုိ႕ရဲ႕ေနာက္ဆံုးစင္တာပဲ။ ဒီေနရာကေန ခင္မ်ားတို႕ဘဝကို အဆံုးအျဖတ္ေပးလိမ္႕မယ္။ ဒီတုိ႕ခင္မ်ားတုိ႕ကို ျပန္ေတာ္ျပန္ပို႕မလား? ဒီႏိုင္ငံမွာ အေျခခ်ခြင္႕ရမလား? ဒါကိုေတာ႕ တရားသူၾကီး - Judge ရဲ႕ အလုပ္ပဲ ” ဆုိတာကုိ ျပန္ေျပာျပတယ္။

.

.

ဒီစင္တာမွာဝတ္ရတဲ႕ အက်ီအေရာင္ေတြကုိ ရွင္းျပပါဦးမယ္။ အျပာ က သာမန္လူ နဲ႕ အမ်ားစုဝတ္တာ။

.

လိေမၼာ္ေရာင္ က ျပစ္မႈရွိသူေတြဝတ္တာ။ ေနာက္တစ္မ်ိဳး Illegal တရားမဝင္ေရာက္လာသူေတြကိုလည္း လိေမၼာ္ေရာင္ကိုပဲ ဝတ္ခိုင္းတယ္။ သူတို႕က ျပစ္မႈရွိတယ္ ဒါေပမယ္႕ ႏုိင္ငံသားမဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ကုိ Deportation လုပ္ျပီး ျပန္ပို႕ၾကလိမ္႕မယ္။

.

ရာဇဝတ္ရွိသူ၊ မူးယစ္ေဆးဝါးေရာင္းဝယ္သူ၊ လက္နက္ေရာင္းသူ၊ ေဖာက္ခြဲေရးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး မသၤကာသူ၊ Green Card ရွိေသာ္ျငားလည္း အိုဗာစေတး ပါ႕စပို႕ကုိ “ အို  ” လိုက္သူ စတဲ႕ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ႕ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသမားေတြကုိ အနီေရာင္ ဝတ္ခုိင္းတယ္။

.

.

ေလာကဓံအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ ခန္းမအက်ယ္ၾကီးကေန အထုပ္ေလးေတြကိုယ္စီဆြဲျပီးထြက္လာတာ လူအေယာက္ ( ၂ဝ ) ေလာက္ရွိတယ္။ သူတို႕မ်က္ႏွာမွာ ေပ်ာ္လို႕ ျပံဳးလို႕။ သူတို႕ၾကည္႕ရတာ အခုမွ ေထာင္က လြတ္လာသလိုမ်ိဳး။ ဘာေၾကာင္႕ ဒီလိုေပ်ာ္ေနၾကလဲ ေမးလို႕လည္း မရဘူး။ သာမန္ေတာ႕မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ေနာက္ထပ္ ( ၁ ) နာရီခဲြေလာက္ၾကာေတာ႕ ေနာက္ထပ္တစ္သုတ္ ထြက္လာျပန္ေရာ။ လက္ထိပ္ေတြကိုယ္စီနဲ႕ သူတို႕ဒီဇုိင္းက ေနာက္တစ္မိ်ဳး။

.

ေနာက္မွ ျပန္သိရတာက ပထမအုပ္စုက Passed ျဖစ္သြားလို႕ အေမရိကားမွာ ေနထုိင္ခြင္႕က်လာတဲ႕သူေတြေလ .. ေပ်ာ္ၾကမွာေပါ႕။ ဒီအတြက္ပဲ ဒုကၡခံခဲ႕ၾကတာ မဟုတ္လား။ တစ္ခိ်ဳ႕မ်ားက်ျပန္ေတာ႕ ခံဝန္ေတြ၊ Bond ေတြ၊ အာမခံေတြ ထုိးထားရတယ္။ ဒါေပမယ္႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခြင္႕ရတယ္ေလ .. ျပစ္မႈေတာ႕မက်ဴးလြန္နဲ႕ေပါ႕ .. ဒါဆုိ ျပီးျပီ။

.

ဒုတိယအုပ္စုက အေယာက္ ( ၁ဝဝ ) ေလာက္ရွိမယ္။ ကံမေကာင္းရွာသူေတြကို ျပန္ပို႕ဖုိ႕ ထုတ္လာၾကတာ။ ပုိ႕ပံု ပုိ႕နည္းကလည္း တစ္မ်ိဳးဗ်။ သူတုိ႕ကို ( ၁ဝ ) ေယာက္တန္သည္ ( ၂ဝ ) တန္သည္ ကုန္တင္ေလယာဥ္နဲ႕ တင္လႊတ္လိုက္ၾကတယ္။ Transit အတြင္း မကၠဆီကုိ နဲ႕ တစ္ျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ကုန္ခ်ရင္း ေဒသခံ လဝက အရာရွိေတြဆီ ျပန္အပ္ဖို႕ ခ်ခဲ႕လုိက္တာပဲ။ အထူးသျဖင္႕ လက္တင္အေမရိကႏုိင္ငံေတြျဖစ္တဲ႕ ဟြန္ဒူးရပ္၊ ဆာဗားဒုိး၊ ဘရာဇီး၊ ပီရူး နဲ႕ အာဂ်င္တီးနား တုိ႕တစ္ေတြက စပိန္စကားေျပာ ပဲစားေတြအမ်ားၾကီးပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလဆုိ တရုတ္ေတြပါ ပါတယ္။

.

.

ကံဆုိတာကလည္း လူလုပ္တဲ႕ကံရွိတယ္ .. သူ႕ဖာသာသူလာတဲ႕ ကံရွိတယ္။ လူေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာဟာ ဒီကံ ( ၂ ) မ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ပတ္သက္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ မေနႏုိင္ မစားႏိုင္လို႕မဟုတ္ဘူး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အားလံုး အေတာ္ေခ်ာင္လည္တဲ႕မိသားစုထဲမွာပါတယ္။ ကုိယ္႕ဘဝတစ္ခု အလွည္႕အေျပာင္းျဖစ္မလားဆိုျပီး ဒီအေမရိကားခရီးကုိ အလဲအထပ္ရိုက္လိုက္တာပဲ။

.

.

တစ္ဆက္တည္း မနားတမ္း ေျပာလာလိုက္တဲ႕ “ တုိးနီ ” ဟာ လူရိပ္လူကဲၾကည္႕ျပီး စကားကို ခဏနားလိုက္ပါတယ္။ သူ႕ရပ္လိုက္တဲ႕စကားေနာက္ကြယ္မွာ ေမးခြန္းေတြ တစ္သီၾကီးထြက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကိုေမးခ်င္တာေတြရွိတယ္။ “ တုိးနီ ” ဟာ ဒီဘဝကို ဘယ္ေလာက္ရင္းလို႕ ဘယ္ေလာက္ျပန္ရလိုက္သလဲဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ဥာဏ္မမွီစြာ တြက္ၾကည္႕ေနမိပါတယ္။

.

koko2yeye@gmail.com