၄၅ ဒီဂရီေစာင္းေနေသာကမၻာ

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

( ၁ )

ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ႕ကမၻာက နဂုိကတည္းက နည္းနည္းေနာေနာေစာင္းေနခဲ႕တာမဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားနဲ႕မတည္႕တဲ႕စကားေျပာေပါက္၊ တည္႕တည္႕ၾကည္႕ေနရင္းကုိ သူမ်ားကုိရန္ေစာင္သလိုျဖစ္ေနတတ္တဲ႕မ်က္လံုးတစ္စံု၊ ဘယ္ကိစၥမဆိုလက္ေရာက္တန္ျပန္တတ္တဲ႕အက်င္႕ဆိုး၊ ေစ်းတူရင္ကိုယ္ကသာေလွ်ာ႕ေရာင္းေပးလုိက္မယ္ဆုိတဲ႕ ေရာင္းကြက္ေတြေၾကာင္႕ ဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ ေခ်ာ႕ေမြ႕တယ္ရယ္လုိ႕မရွိပဲ ၾကမ္းတမ္းခဲ႕တယ္။ ဒါေပမယ္႕ရပါတယ္ .. အေမေပးတဲ႕ဦးေခါင္းတစ္လံုးရွိေနေသးတာပဲ။

.

( ၂ )

ကြ်န္ေတာ္ၾကီးျပင္းခဲ႕တဲ႕ ကမၻာဟာ နဂိုကတည္းက မညီမွ်ခဲ႕ဘူး။ အၾကီးေတြက အငယ္ဆိုမညွာဘူး။ အငယ္ဆံုးမို႕ ေနာက္က်ျပီးလူရာဝင္တယ္။ ဦးရာလူယူစံနစ္ေအာက္မွာ အရာရာကိုေငးခဲ႕ရတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္တဲ႕အခ်ိန္မွာ သူမ်ားတကာလိုေဆာ႕ကစားရမယ္႕အစား ေစ်းဆုိင္ေစာင္႕ခဲ႕ရတယ္။

.

သူငယ္ခ်င္းမိသားစုေတြ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ေနခ်ိန္မွာ အိမ္ကဒတ္ဆန္းကားေပၚမွာ ကားေစာင္႕က်န္ေနရစ္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ႕ထက္အရင္ေမြးသူေတြစားဖို႕ ေဆာင္းတြင္းေအးေအးမွာ ေယာက္်ားစီးစက္ဘီးၾကီးကိုခြျပီး ညေစ်းတန္းမွာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္သြားဝယ္ေပးရတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ရပါတယ္ .. အေမေပးတဲ႕ ေျခေထာက္တစ္စံုရွိေနေသးတာပဲ။

.

( ၃ )

ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ႕တဲ႕ေက်ာင္းမွာ အလယ္တန္းျပီးရင္ ဆက္တက္စရာမရွိပါ။ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲေရာက္တုိင္း အလွဴေငြအမ်ားၾကီးထည္႕တတ္တဲ႕ ဖခင္ေၾကာင္႕ မ်က္ႏွာမငယ္ခဲ႕ရပါဘူး။ ( ၅ ) တန္းေရာက္မွ အဂၤလိပ္စာ စသင္ရတယ္။ A, B, C, D ကို စဖတ္တတ္ခဲ႕တဲ႕ကြ်န္ေတာ္ဟာ မိခင္ဘာသာစကားတရုတ္ထက္ အဂၤလိပ္စာကိုစြဲလမ္းခဲ႕ေပမယ္႕ အျမဲတမ္း ျမန္မာစာ ( ၆၂ ) မွတ္ရတယ္။

.

ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲေျဖေတာ႕ ပိုက္သဂုိးရပ္သီအုိရီပုစၦာနဲ႕ သခ်ာၤဂုဏ္ထူးထြက္တယ္။ မိုးရြာေနေသာေန႕တစ္ေန႕အက္ေဆးေခါင္းစဥ္နဲ႕ အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူးထြက္ျပန္တယ္။ သူမ်ားေတြ ေခြ်းတဒီးဒီးက် စဥ္စားေနခ်ိန္မွာ ေခါင္းထဲမွာဘာမွမရွိပဲ ေျဖႏိုင္ခဲ႕တယ္။ အေျခခံပညာေက်ာင္းက ဘဝအတြက္ ဘာမွမလုပ္ေပးႏုိင္ခဲ႕ဘူး။ ဒါေပမယ္႕ ရပါတယ္ .. အေမေပးထားတဲ႕ ဦးေႏွာက္တစ္လံုးရွိေသးတာပဲ။

.

( ၄ )

ေနရာတစ္ခုထဲမွာ အတည္မေနျဖစ္တဲ႕ကြ်န္ေတာ္ဟာ ျဖစ္စဥ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုျဖတ္သန္းခဲ႕တယ္။ ေတာင္ၾကီး ကေန ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္ ကေန ဘန္ေကာက္၊ ရန္ကုန္ ကေန ေတာင္ေပၚတစ္ေခါက္တက္၊ ေတာင္ေပၚကေန ေျမျပန္႕ကိုျပန္ဆင္းျပီးမၾကာပဲ ကမၻာ႕အေနာက္ဘက္ျခမ္းကို ထြက္ခဲ႕ရျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရွာခဲ႕တဲ႕ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ယူမသြားႏုိင္သလုိ ဘာမွလက္ထဲမပုိင္ျဖစ္ရတယ္။ အကုန္ထားခဲ႕ရတယ္။

.

ကြ်န္ေတာ္သယ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ႕တာက စိတ္ဓါတ္မက်တဲ႕ မိသားစု နဲ႕ေဒၚလာေငြတစ္ခ်ိဳ႕။ ယူလာခဲ႕တဲ႕ အတြင္းပစၥည္းေတြလည္း ဘဏ္တိုက္ထဲသုိ႕သာဆင္ျမန္းရေတာ႕တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ နဲ႕ မၾကာခဏ ေတာင္ၾကီးကအိမ္ကိုသတိရေပမယ္႕လည္း ဒီေျမေပၚကအိမ္ရွင္ကုိ အိမ္လခ မျပတ္ေပးမွရတယ္။ ဒီအတြက္ တစ္ရက္ကုိ ( ၁ဝ ) နာရီ အလုပ္လုပ္တယ္။ ဘာျပန္ရသလဲဆုိတာေတာ႕မေမးပါနဲ႕။

.

ကြ်န္ေတာ႕သမီးက တကၠသုိလ္မွာ။ သားက အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ။ ကြ်န္ေတာ႕ခ်စ္ဇနီးက ေဘးမွာ။ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းျပီးဖုိ႕လုိေနေသးတယ္။ အိပ္ေရးဝရင္ေက်ာင္းျပန္တက္ပါ႕မယ္။ မျပီးေသးတဲ႕လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ဘယ္လိုဆက္ရမွာလဲ စဥ္းစားရင္းခက္ေနတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ရပါတယ္ .. အေမေပးထားတဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုရွိေနေသးတာပဲ။

.

( ၅ )

စာသင္ခန္းထဲမွာတုန္းကျဖစ္ခ်င္ခဲ႕တာ ကဗ်ာဆရာ .. သြားေနရတာက ျမိဳ႕မေစ်းထဲကဆိုင္ခန္း။ တကၠသိုလ္တက္ေတာ႕ျဖစ္ခ်င္ခဲ႕တာက သီခ်င္းေရးဆရာ .. သြားေနခဲ႕တာက RIT သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အေဆာင္။ ေဆးေက်ာင္းမွီဖို႕ အမွတ္ ( ၄၂ ) မွတ္လိုတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာသိပ     ၸံမွီဖို႕ ( ၃၂ ) မွတ္လုိတယ္။ စက္မႈမွီဖို႕ ( ၁ဝ ) မွတ္လိုတယ္။ ဒါနဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ စိတ္မပါတဲ႕ေမဂ်ာကိုပဲ မျဖစ္မေနတက္ခဲ႕တယ္။ ဘဝစံုခဲ႕တယ္။

.

နယ္ျခားေျမေဝးေရာက္ေတာ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေဝးလာတယ္။ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟေတြနဲ႕ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ႕ဘူး။ မိသားစုကိုေပးတဲ႕အခ်ိန္နည္းလာတယ္။ အျမဲလိုလို ဘဝအတြက္ဘာေတြလုပ္ျပီးျပီလဲလို႕ ေမးမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ .. ကြ်န္ေတာ္ဘာေတြလုပ္ျပီးျပီလဲ? တစ္သက္လံုး မိရိုးဖလာစီးပြားရွာတာကလြဲျပီး ဘာေကာင္းက်ိဴးျပဳခဲ႕သလဲ? ဒီလိုနဲ႕ ေဆာင္းပါးရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာခဲ႕တယ္။ သြားေနရတဲ႕လမ္းေၾကာင္း တစ္ခါတစ္ေလေမ႕ေနတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ရပါတယ္ .. အေမေပးတဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြရွိေနေသးတာပဲ။

.

( နိဂုံး )

တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ေျခာက္ကပ္လာတဲ႕ေမြးေန႕ပြဲေတြမွာ အဓိပၸာယ္ေတြ ေလနဲ႕အတူသယ္လာတယ္။ ဒီအသိဥာဏ္ေတြက ကြ်န္ေတာ႕ဘဝထဲကို ပို႕ခ်ၾကတယ္။ လာပံုၾကတယ္။ “ နာရီေတြ .. မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္မီးရထားၾကီးေၾကာင္႕အိုမင္းသြား ” ဆုိတဲ႕ ဦးေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕အေတြး၊ ဦးသုခမိန္လိႈင္ရဲ႕ေတးသြားကုိ ဦးေက်ာ္ဟိန္းအသံနဲ႕ညည္းဆိုရင္း ( ၄၅ ံ ) ေစာင္းေနတဲ႕ဒီေလာကထဲကုိ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ရွိေနတယ္။

.

ငိုခ်င္ရင္ေတာင္ ျမိဳသိပ္ထားရတဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္၊ ထြက္လုဆဲေဒါသကို လူမျမင္ေအာင္ဟန္ေဆာင္ေနရတဲ႕ အသိုက္အဝန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္က်င္လည္ေနရတာ အေမ႕အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး အေမ။ အေမ တာဝန္ေက်ပါတယ္။ အေမ ေမြးေပးခဲ႕တယ္။ ေမြးေန႕ဆုိတာထက္ ေသဖို႕တစ္ႏွစ္၊ တစ္လ၊ တစ္ရက္၊ တစ္မနက္၊ တစ္နာရီ၊ တစ္မိနစ္၊ တစ္စကၠန္႕၊ တဒဂၤ နီးလာျပီဆုိတာ ေမ႕မွာစိုးလို႕ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားၾကိတ္မွိတ္ႏွလံုးသြင္းေနရတယ္။ လူမျမင္တဲ႕မ်က္ရည္ေတြလည္း ပစိဖိတ္သမုဒၵရာမွာ စီးဆင္းေနပါျပီ။ ဒါေပမယ္႕ ရပါတယ္ .. အေမေပးထားတဲ႕ဘဝေလးတစ္ခုရွိေနေသးတာပဲ။ အဲဒီဘဝေလးကုိ ေနပူစာလွံဳရင္း လက္ေခ်ာင္းေလးဆယ္ျဖာမိုးျပီး ရွိခုိးဦးခ်ကန္ေတာ႕လုိက္ပါရေစ အေမ..။

.

ခင္မင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင္႕

.

07-03-2015