ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး ) |
.
.
မွတ္မွတ္ရရ
ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ခရီးသြားတဲ႕အေတြ႕အၾကံဳက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ( ၅ ) ေယာက္ရဲ႕ ရင္ကုိ မေအးခ်မ္းေစႏိုင္ခဲ႕ဘူး။
ကိုယ္စီကုိယ္ငွပါလာတဲ႕ ေထာင္ခ်ီေဒၚလာေတြကို ေနရာေတြခြဲ၊ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားရင္း
ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အျမဲအကဲခတ္ေနရတယ္။ Belize ကေန မကၠဆီကုိဗီဆာရျပီဆုိေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္က
မဆုိင္းမတြပဲ ညမွာ ခရီးစထြက္တယ္။
.
တကၠစီငွားျပီးသြားရတာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ ဒီ ဘလစ္ဇ္
ဆုိတဲ႕ႏုိင္ငံမွာ လိုင္းကားမရွိဘူး၊ ရထားမရွိဘူး၊ စာနာမႈမရွိဘူး၊ လူသားခ်င္းေထာက္ထားမႈမရွိဘူး၊
ပိုက္ဆံမရွိဘူး၊ တရားဥပေဒစုိးမိုးမႈမရွိဘူး .. ေျပာရရင္ေတာ႕ မရွိတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။
ႏိုင္ငံက ေသးေသးေလးဆုိေတာ႕ မကၠဆီကုိနယ္စပ္ကို ခဏေလးနဲ႕ေရာက္တယ္။ ဂိတ္ကိုျဖတ္မယ္ဆုိေတာ႕
..
.
ဘလစ္ဇ္က
နယ္စပ္ရဲေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လို အာရွတုိက္သား ျဖဴျဖဴဖတ္ဖတ္ေတြကုိၾကည္႕ျပီး ေပးမျဖတ္ဘူး။
အခန္းတစ္ခန္းထဲထည္႕ထားျပီး ေခါင္းေဆာင္ကို ေခၚျပီး စကားေျပာေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဗုိက္ဆာလို႕
ဘာဂါစားရင္း သူတို႕တစ္ေတြ စကားေျပာေနတာ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီ ပဲစားရဲ ( မကၠဆီကန္ရဲ
) ေတြက ရစ္ေနတာ အသိသာၾကီး။ ခဏေနေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေခါင္းေဆာင္ ျပန္ထြက္လာတယ္။ ဒီျခံစည္းရိုးကိုေက်ာ္ဖုိ႕
အာရ္ေက ေဒၚလာ ( ၅ဝဝ ) ေပးရမယ္လို႕ေျပာတယ္။