မေျပာရင္မေနႏုိင္တာကလြဲလို႕

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ (ေတာင္ၾကီး)

                       
          ခ်စ္တဲ႕အေၾကာင္းေျပာတာ ဒီပါးစပ္။ မုန္းတဲ႕အေၾကာင္းေျပာေတာ႕လည္း ဒီပါးစပ္။ ဒီႏႈတ္ကေနထြက္သမွ် ဘယ္စကားမဆို ေျပာတဲ႕အေပၚမွာမူတည္ျပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈက ကြာျခားသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက စကားၾကီး (၆) ခြန္းကို မိန္႕ၾကားထားရစ္ခဲ႕ေလတယ္ မဟုတ္ပါလား။

          ဒါကိုလုိက္နာတဲ႕လူသားေတြေအာင္ျမင္ၾကတယ္။ မေျပာသင္႕တဲ႕စကားကုိေျပာသူေတြေလာကထဲမွာမ်ားျပားသလို ေျပာသင္႕တာကိုမေျပာသူေတြလည္း မရွားပါဘူး။ ပါးႏွပ္စြာေျပာဆုိႏုိင္သူေတြဟာ ပန္းတိုင္ေျခရင္းနား ခ်ည္းကပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ သူတစ္ပါးနားဝင္ခ်ိဳေအာင္ေျပာဆုိႏုိင္သူေတြ အလုပ္အကိုင္အခြင္႕အလမ္းေတြပြင္႕လန္းၾကတယ္။

          မိတ္ေဆြေန႕တုိင္းေျပာတဲ႕စကားေတြဟာ မေျပာခင္တုန္းက ဘယ္လုိအဓိပၸာယ္သက္ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ အျမဲတမ္းစဥ္းစားခ်ိန္ရလုိက္ပါသလား? "စကား စကားေျပာပါမ်ား စကားထဲကဇာတိျပ" ၊ "ႏႈတ္ခ်ိဳလွ်ိဳတစ္ပါး" ဆုိတဲ႕စကားပံုေတြက ငယ္စဥ္အခါစကားပံုေတြစုကတည္းက ကြ်န္ေတာ္အလြတ္က်က္လာခဲ႕ေပမယ္႕ လက္ေတြ႕ဘဝရဲ႕ဘယ္နားမွာသြားသံုးရမယ္ဆိုတာ မသိခဲ႕ဘူး။

          ကြ်န္ေတာ္ဟာ စကားေျပာမာတယ္။ တစ္ခြန္းကေန ႏွစ္ခြန္းေျပာရင္ စကားထစ္တယ္။ စကားေျပာရင္ ေအာ္ေျပာတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာရင္ လွ်ာလိပ္တယ္။ ဒီေလာက္ဆိုးတဲ႕ငယ္အေလ႕အက်င္႕ေတြကေန ထိပ္ဆံုးစကားထစ္တာကိုျပင္တယ္။

မေမးရင္မေနႏုိင္တာကလြဲလို႕

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ (ေတာင္ၾကီး)

          ဒီေမးခြန္းနဲ႕ဆိုင္တဲ႕အပိုင္းကုိ ငယ္ဘဝက စေျပာမွျပည္႕စံုမယ္ထင္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ အေမးအျမန္းထူတဲ႕ကြ်န္ေတာ႕ကို လူၾကီးေတြက စံုစံုေစ႕ေစ႕ေျဖေပးေလ႕မရွိပါဘူး။ အသက္ (၁၂) ႏွစ္ေလာက္အထိ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်က္ေပါက္ကေမြးတယ္လို႕သိထားတဲ႕ကြ်န္ေတာ္ဟာ "ဟုတ္ရဲ႕လား?" ဆိုတဲ႕ေမးခြန္းေတြထဲမွာေခ်ာင္ပိတ္ေနခဲ႕သူတစ္ေယာက္ေပါ႕။

          က်ဴရွင္မတက္ထားတဲ႕ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းမွာအဂၤလိပ္စာစသင္တဲ႕အခါ "Has နဲ႕ Have" "Do နဲ႕ Does" မကြဲေတာ႕ ဆရာမကိုေမးပါတယ္။ အေျဖရမယ္႕အစား သိျပီးသား က်ဴရွင္တက္ထားတဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံၾကားမွာငုတ္လ်ိဳးသြားရတဲ႕လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေၾကာက္စိတ္ကုိ "သူတို႕ထက္ ငါ အဂၤလိပ္စာေတာ္ေအာင္လုပ္မယ္" ဆိုတဲ႕စိတ္နဲ႕ ျပန္ဆယ္ခဲ႕တယ္။ ဒါေပမယ္႕ အဲဒီေခတ္က "မသိတာမ်ား ဆရာနားခ်ည္းကပ္တဲ႕စံနစ္" ဆိုေတာ႕ က်ဴရွင္မွာပဲ ျပန္သင္ရင္း ေနာက္က်ေနတဲ႕အဂၤလိပ္စာကိုလိုက္မွီေအာင္လုပ္ခဲ႕တယ္။

           ေလာကရဲ႕ျပိဳင္ပြဲေတြအားလံုးနီးပါးမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ထိပ္တန္းပိုင္းက အျမဲေျပးႏုိင္ခဲ႕သူတစ္ေယာက္ေတာ႕မဟုတ္ဘူး။ သိခ်င္တာေတြမ်ားတဲ႕ကြ်န္ေတာ္ဟာ အတန္းထဲမွာေမးခြန္းေမးရင္ တစ္ခန္းလံုးကဝုိင္းၾကည္႕တာကို အျမဲသတိထားမိတယ္။

မေတြးရင္မေနႏိုင္တာကလြဲလို႕

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ (ေတာင္ၾကီး)

         လက္ေတြ႕ဘဝရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႕ေဝးေနတဲ႕တစ္ေနရာမွာ "အေတြး" ရွိတယ္။ ဒီအေတြးနယ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ၾကီးပ်င္းခဲ႕တယ္။ သူမ်ားေတြစားလို႕ကိုယ္မစားရတဲ႕မုန္႕ကို အေတြးထဲမွာကြ်န္ေတာ္စားတယ္။ သူမ်ားတကာေတြရလို႕ဆင္ျမန္းေနတဲ႕လက္ေဆာင္မ်ိဳးကုိအေတြးထဲမွာကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္စြာကိုင္တြယ္ခဲ႕တယ္။ တကယ္ေတာ႕ "အေတြးသည္သာကြ်န္ေတာ႕ရဲ႕ကမၻာ" လို႕ဆိုရမလိုေတာင္ ေျပာရပါလိမ္႕မယ္။

စာသင္သားဘဝနဲ႕စီးပြားေရးအလုပ္သင္ဘဝေတြဟာ အေတြးေတြထဲမွာဘယ္လိုမွအခ်ိန္ကုန္တယ္မထင္လုိက္ဘူး။ လက္ေတြ႕ဘဝမွာေတာ႕ အႏွစ္ (၃ဝ) ေလာက္ရွည္ၾကာခဲ႕တယ္။ အထင္နဲ႕အျမင္ကိုစေကးခ်လို႕ ေဖးမေပးတဲ႕ခ်စ္သူအနားမွာ အမ်ားနဲ႕အတိုက္အခံျပဳရင္း ျဖဴစင္ျခင္းေတြကို စိတ္ရင္းေစတနာနဲ႕ ၾကင္နာသမွ်ေတြကို အတူေဝငွခဲ႕ၾကတယ္။

ျမန္မာလိုၾကီးခဲ႕၊ ျမန္မာလိုသင္ခဲ႕၊ ျမန္မာလိုကစားခဲ႕၊ ျမန္မာကုန္သည္တစ္ေယာက္လိုက်င္႕ခဲ႕တဲ႕အေတြးေတြဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက တကိုယ္ေကာင္းဆန္ေအာင္သင္ေပးခဲ႕တယ္။ သူ႕ထက္ငါယွဥ္ျပိဳင္လိုက္တိုင္း ငါသာႏိုင္ရမယ္ဆိုတာထက္ သူတစ္ပါးတစ္ေယာက္၊ တစ္စု၊ တစ္ဖြဲ႕နစ္နာမွ ငါအသာရမယ္ဆုိတာမ်ိဳးကို လွလွပပထုပ္ပိုးျပီးေရာင္းခ်ခဲ႕တယ္။ ဆယ္စုႏွစ္ (၃) ခုေလာက္ ဘဝကိုေလ႕လာျပီးတဲ႕ေနာက္ ႏိုင္ငံတကာကိုထြက္လုိက္တဲ႕အခါ အေတြးေတြကရပ္မသြားခဲ႕ပါဘူး။