 |
| ဆောင်းပါးရှင် - ကိုညီညီ (တောင်ကြီး) |
တကယ့်ကိုစီမံကိန်းကြီးလိုဆွဲပြီး အမေရိကားမှာအခြေတည်သင့်တာက
ဦးစားပေး (၁) မိသားစု
ဦးစားပေး (၂) ကျောင်း
ဦးစားပေး (၃) အလုပ် တို့ဖြစ်ပါတယ်။
ဒီဖြစ်စဉ်တွေကို “အစီအစဉ်အတိုင်း” ပေးမဖြတ်သန်းတဲ့တစ်ချို့တွေဟာ မှန်းသလိုမဖြစ်လာတော့ ဖြစ်သလိုလှမ်းလျှောက်ကြရင်း သူတို့ရဲ့ဘဝတွေဟာ ဦးတည်ရာမရဖြစ်လာတာမြင်ဖူးတယ်။ မိသားစုပါလာတဲ့အိမ်ထောင်စုမျိုးဟာ အမေရိကားမှာသိပ်အရေးကြီးတယ်။ အဓိကပြောချင်တာက ကလေးငယ်တွေကိုဘယ်လိုပျိုးထောင်ကြမလဲ? ဒီအကြောင်းအရာက အင်မတန်လက်ဝင်သလို နူးညံ့လွန်းတဲ့အပြင် ထိလွယ် ရှလွယ် ပွန်းပဲ့လွယ်ကြတယ်။
ဥပမာပေးရမယ်ဆိုရင် DV ပေါက်ပြီးအမေရိကားရောက်လာတဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဟာ အင်ဂျင်နီယာဘာသာရပ်နဲ့ဘွဲ့ယူပြီး ဘဝကိုရပ်တည်ဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားပါသတဲ့။ ဒါနဲ့ ဒီကိုရောက်တယ်၊ ဘဝကိုအစကနေပြန်စရတယ်၊ အခြေချတယ်၊ အလုပ်စလုပ်တယ်၊ အလုပ်လုပ်ရင်းကျောင်းတက်တယ်၊ ကျောင်းစာကောင်းကောင်းလုပ်နိုင်ဖို့ အိပ်ချိန်နဲ့ အလဲအလှယ်လုပ်ရတယ်။ နောက်ပိုင်းကျေတာ့ အလုပ်လုပ်တဲ့အချိန်များလာပြီး ကျောင်းစာကိုပစ်ချထားလိုက်မှ အလုပ်ကောင်းကောင်းလုပ်နိုင်လာတယ်။ အဲဒါကိုပဲကြည့်။
အခုဆိုရင် သူရောက်တာ (၁ဝ) နှစ် ကျော်နေပြီ ကျောင်းကတက်လို့မပြီးသေးဘူး။ များလှတဲ့ဗာဟီရ၊ မပြတ်ရှာဖွေကျွေးမွေးရတဲ့ခန္ဓာရဲ့ဒုက္ခ၊ သင်လိုက်တဲ့ကျောင်းကစာတွေက မရ နဲ့ စာသင်ယူနစ်နည်းနည်းသာယူနိုင်တဲ့ သက်တမ်းရှည်ကျောင်းသားဖြစ် နေပါတယ်။
နောက်တစ်ယောက်ကျတော့ မြန်မာနိုင်ငံမှာ အင်္ဂလိပ်စာကိုငယ်ငယ်လေးကတည်းကအလွန်အမင်းကြိုက်နှစ်သက်ခဲ့တဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ဟာ သူမှန်းထားတဲ့အရွယ်ထက် (၈) နှစ်လောက်နောက်ကျမှ သူ့စိတ်ကူးအိပ်မက်တိုင်းပြည်အမေရိကားကိုရောက်တော့ လျှာတွေကခေါက်နေပြီ။ အင်္ဂလိပ်စကားကမပီတော့။
