ဘာမွအားမငယ္နဲ႕ တုိးနီ … ( နဝမပိုင္း )

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

.

.

လွံထမ္းလာတာကို ျမင္ရ၊ ကံထမ္းလာတာကို မျမင္ရဆုိတဲ႕ ျမန္မာစကားပံုဟာ ျမန္မာ႕ေျမေပၚမွာတင္မက အေမရိကန္ေျမဆီလႊြာေပၚမွာလည္း မွန္ေနတယ္ဆိုတာ ေစာနက ထြက္လာတဲ႕ အဖဲြ႕ ( ၂ ) ဖြဲ႕က သက္ေသျပသြားတာကုိ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတ္ာတုိ႕အေပၚကိုေရာ ဘယ္လိုကံမ်ိဳး က်ေရာက္မလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနမိတယ္။ အခန္းဝက Officer က နာမယ္ေခၚတဲ႕အခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကုိ အခုေရာက္ေနတဲ႕ ထိန္းသိမ္းေရး႒ာနမွာ သြားလာလႈပ္ရွားႏုိင္ဖို႕ မွတ္ပံုတင္ - ID လုပ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ မ်က္စိတည္႕တည္႕ေလာက္မွာ ေကာင္တာေပၚက ကင္မရာနဲ႕ လိုင္စင္ဆုိဒ္ ဓါတ္ပံုရုိက္ျပီး လိုအပ္တဲ႕အခ်က္အလက္ေတြျဖည္႕ျပီးတဲ႕အခါ ပလပ္စတစ္ေလာင္းေပးလိုက္တယ္။ ေလာေလာဆယ္ ကြ်န္ေတ္ာ႕မွာ သက္ေသခံအေထာက္အထားတစ္ခုေတာ႕ရျပီ။

.

.

သူတို႕ရဲ႕ လံုျခံဳေရးစံနစ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္တဲ႕လူ သတ္သတ္ရွိပံုရတယ္။ ဆက္စပ္အခန္းငယ္ေတြၾကားမွာ ဦးေဆာင္လိုက္ပို႕တဲ႕ အရာရွိကိုယ္တုိင္ တံခါးမွာရွိတဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္နံပါတ္ ရုိက္သြင္းရသလို CCTV  ကင္မရာကို ေမာ႕ၾကည္႕ျပီး ခြင္႕ေတာင္းမွ ဖြင္႕ေပးတယ္။ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကတစ္ဆင္႕ေခၚသြားတဲ႕ေနရာမွာ ဝတ္ထားတဲ႕ အက်ီေတြနဲ႕ သူတို႕ယူနီေဖာင္း လဲရျပန္ျပီ။ ( ၅ ) မိနစ္ပဲ အခ်ိန္ေပးတယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဒီ႒ာနကေန ထြက္သြားတဲ႕အခါ ျပန္မွတ္မိေအာင္လို႕ အမွတ္အသားလုပ္ျပီး သိမ္းထားေပးျပန္တယ္။

.

ေနာက္ထပ္ အိပ္ယာခင္းဝမ္းဆက္ တစ္ခုစီ ေပးေသးတယ္။ အေဆာက္အဦက အဂၤလိပ္အကၡရာ ( T ) ပံုစံမ်ိဳး၊ ဘယ္ဘက္မွာ ေယာက္်ားေတြထားျပီး ညာဘက္မွာ မိန္းမအေဆာင္ သီးသန္႕ထားရွိတယ္။ အလယ္မွာေတာ႕ အဝတ္ေလွ်ာ္ခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္အၾကီးၾကီးတစ္ခု၊ က်န္းမာေရးေဆးေပးခန္း နဲ႕ တရားသူၾကီးရံုးခန္း - Court တုိ႕ ပါဝင္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အုပ္စုေတြ ထပ္ကြဲသြားျပန္ျပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ႕ ကြ်န္ေတာ႕တစ္ေယာက္ထဲ အိပ္ရမယ္႕ ကုတင္နံပါတ္ ( D 24 ) ကုိဝင္ဖုို႕ အေပါက္ဝကိုေရာက္ေတာ႕ သံစံုတီးဝုိင္းနဲ႕ ထပ္တိုးရတယ္။

.

အခန္းတည္ေဆာက္ပံုက ရန္ကုန္က ေဟာ္တယ္ေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ဆင္တူတယ္။ ဝင္ဝင္ခ်င္း အိမ္သာ နဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္းကုိ ဘယ္ဘက္မွာထားထားျပီး ညာဘက္မွာ လံုျခံဳေရးအတြက္ မွန္လံုခန္းတစ္ခန္း ရွိတယ္။ ေဘးနံရံ ( ၂ ) ဖက္မွာေတာ႕ အရင္တစ္ေခါက္က ေတြ႕ရသလို ႏွစ္ထပ္ကုတင္ ( ၅ဝ ) စီေလာက္က ညီညီစီလို႕။ အရာရွိက ေနရာေတြလုိက္ျပတဲ႕အခါ တစ္ေယာက္ထဲလဲျဖစ္၊ တကယ္စတည္းခ်ရမယ္႕ေနရာလို႕လည္း စိတ္ကသိေနေတာ႕ ဘဝမွာတစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးဘူးဗ်ာ .. အားငယ္လုိက္တာ။ လူေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္႕နားကို အံုလာျပန္တယ္ .. ဘာလာလုပ္ၾကတာတုန္း ..?

.

.

စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႕ ကြ်န္ေတ္ာ ျမန္မာဆုိတာ ျမန္ျမန္ပဲ ရွင္းျပလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ႕ ကူညီဖို႕လာတာလို႕ ေျပာရမလားပဲ။ ဒီထဲမွာ ဗမာတစ္ေယာက္ရွိတယ္ သြားေခၚလာေပးမယ္တဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ TV ၾကည္႕တဲ႕အခန္းရဲ႕ ဟုိဘက္ထိပ္မွာ စပိန္ဘာသာနဲ႕ TV တစ္လံုး ဖြင္႕ထားတယ္။ အဂၤလိပ္အသံနဲ႕ဖြင္႕ထားတဲ႕ TV ၾကည္႕ေနတဲ႕ အသားျဖဴျဖဴ တရုတ္ပံုစံ ျမန္မာတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ပါတယ္။ အမွန္က သူက တရုတ္ နဲ႕ ကခ်င္ ကျပား။ ျမန္မာစကားကုိေတာင္ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သူ႕ရဲ႕ ဝဲသဲသဲ အသံေလးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ႕ကို စကားေျပာတယ္။ “ ဘာမွအားမငယ္နဲ႕ ကုိတုိးနီ ” .. တဲ႕။

.

“ ကုိယ္တုိ႕လည္း ဒီလိုပဲ လာခဲ႕ရတာပဲ။ ေနာက္ေတာ႕အဆင္ေျပသြားမွာပါ ” လို႕သူ အားေပးရွာတယ္။ “ အစ္ကုိက ဒီကို ပြဲစားနဲ႕လာတာပဲလား ” လို႕စူးစမ္းၾကည္႕ေတာ႕ ဟုတ္ေနတယ္ .. ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္ေတာ႕ကိုပုိ႕လုိက္တဲ႕ ပြဲစားနဲ႕ေတာ႕မတူဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ေမးၾကည္႕ေတာ႕ သူက သိပ္ေျပာခ်င္ပံု မရဘူး။ သူက ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ေမးျပီး လိုအပ္တာရွိရင္ သူ႕ကိုေျပာဖို႕ သတိေပးတယ္။ သူ႕နာမည္ကုိ အခုစဥ္းစားလိုက္တဲ႕အခ်ိန္ ေမ႕ေတ႕ေတ႕ျဖစ္ေနလို႕ ကုိအယ္လ္ခမ္း လို႕ပဲ မွတ္မိပါေတာ႕တယ္။

.

.

ထမင္းတြန္းလွည္း ေရာက္လာျပန္ပါျပီ။ ကုိအယ္လ္ခမ္း က ျမန္ျမန္တန္းစီခုိင္းလို႕ ကြ်န္ေတာ္ အလည္ေလာက္မွာ ေနရာရတယ္။ ဒီစခန္းက စားစရာေတြက ပိုစံုတယ္။ အမဲအူေခ်ာင္း ပါတယ္။ ဇီးေဖ်ာ္ရည္ကို ေကာ္ခြက္နဲ႕ထည္႕ေပးတာ ပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေထာင္ နဲ႕ ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းေတြကို အစုိးကိုယ္တုိင္ မႏိုင္မနင္း မကုိင္တြယ္ဘူး။ အင္နဲ႕အားနဲ႕လုပ္ႏုိင္တဲ႕ ေငြရွင္ေၾကးရွင္ကုမၸဏီေတြနဲ႕ တြဲလုပ္ပံု ရတယ္။ အခု ကုမၸဏီက အစားအေသာက္ေတြ ပိုေကာင္းတယ္။ အခုတစ္ေလာ ကြ်န္ေတာ္စားရတဲ႕အထဲက ဒီတစ္ေခါက္ ေတာ္ေတာ္စားေကာင္းတယ္လုိ႕ ေျပာလုိ႕ရပါတယ္။ ကိုအယ္လ္ခမ္းက ေန႕တုိင္း ဒါမ်ိဳးခ်ည္း စားရမွာ ၾကိတ္မွိတ္ျပီးစားလုိ႕ အၾကံေပးပါတယ္။

.

ကုတင္ေပၚမွာ ကုိအယ္လ္ခမ္း နဲ႕ စကားထုိင္ေျပာရင္း သူလည္း ပြဲစားေကာင္းမႈေၾကာင္႕ေရာက္လာတာ ( ၄ ) လ ရွိျပီဆိုတာ သိရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊ ဒီေဒသမွာလည္း အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္ေနရံုမက ကြ်န္ေတာ႕မိတ္ေတြကိုလည္း ဆက္သြယ္လို႕မရဘူးဆုိတာ ညည္းျပလိုက္မိတယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ “ ဒီမွာ တယ္လီဖုန္းရွိတယ္ .. စုစုေပါင္း ( ၄ ) လံုး။ ဖုန္းကဒ္ေတာ႕ ဝယ္ရမယ္။ တစ္ကဒ္ကို ( ၅ ) ေဒၚလာ။ အေမရိကန္ျပည္တြင္းေခၚခ်င္ရင္ ( 1) ခံျပီး ႏွိပ္ရံုပဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံေခၚခ်င္ရင္ေတာ႕ ( 011 ) ျပီးရင္ ( 95 ) ခံျပီး ဆက္လက္ရင္ရျပီ ” လုိ႕ေျပာေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

.

.

တစ္ကယ္တမ္း ကြ်န္ေတာ္ အျပည္႕အဝ မေပ်ာ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ႕ သူငယ္ခ်င္း ( ၄ ) ေယာက္က ဘယ္ဆီေရာက္ေနမွန္းမသိဘူး .. ရွာရဦးမယ္ .. ျပန္ေရာ ေတြ႕ပါ႕မလား မသိဘူး။ ကြ်န္ေတ္ာ႕မွာရွိတဲ႕ေငြက မရွိစု ရွိစု ေဒၚလာ ( ၂ဝ ) ဆုိေတာ႕ ဒီတစ္သက္ ဖုန္းဆက္ရပါ႕မလား မေသခ်ာဘူး။ ကုိအယ္လ္ခမ္း ေျပာျပသလို ျမန္မာႏုိင္ငံကိုဖုန္းဆက္ခ ( ၁ ) မိနစ္ကို ( ၁ ) ေဒၚလာဆုိေတာ႕ “ ၾကားလား ၾကားလား ” လုပ္တာနဲ႕တင္ ေငြ က ခဏေလးနဲ႕တင္ ကုန္သြားမွာ ..။

.

ဒါကုိသိေနတဲ႕ ကုိအယ္လ္ခမ္းက မင္းေငြရွာဖုိ႕ ဒီစခန္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္လို႕ရတယ္လို႕ ေျပာျပတယ္။ ဒါေပမယ္႕ တစ္ေန႕လုံးလုပ္မွ ေငြ ( ၃ ) ေဒၚလာပဲရမယ္ .. သူကုိယ္တိုင္လည္း Kitchen မွာ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ ဒါဆုိ ကြ်န္ေတာ္လည္းလုပ္ခ်င္တယ္ဆုိေတာ႕ ခ်က္ခ်င္းၾကီးလုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္လို႕ရတာမဟုတ္ဘူး။ ေဖာင္တင္ရေသးတယ္။ သူတို႕ေခၚမွ လုပ္ခြင္႕ရွိတာလို႕ ရွင္းျပပါတယ္။

.

.

သတင္းေကာင္းတစ္ခုက ေနာက္တစ္ပါတ္ထဲမွာ ကုိအယ္လ္ခမ္း အျပင္ထြက္ဖုိ႕ရွိတယ္။ အမႈတြဲရင္ဆိုင္ဖို႕ ရံုးခ်ိန္း သြားရမွာ။ သူထြက္တာနဲ႕ သိသင္႕သိထုိက္တဲ႕အခ်က္အလက္ေတြ စံုစမ္းေပးမယ္လုိ႕ ေျပာတယ္။ ဒီအထဲမွာလည္း အလုပ္အားတဲ႕အခါ ဒါမွမဟုတ္ ထမင္းပတ္ပို႕တဲ႕အခါ ကြ်န္ေတာ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို သူဝုိင္းရွာေပးမယ္လုိ႕ေျပာလို႕ ေတာ္ေတာ္အားရွိသြားရတယ္။

.

.

လူခ်င္းတူေပမယ္႕ ကံခ်င္း မတူညီၾကပါဘူး။  “ တုိးနီ ” အခု  “ ကိုအယ္လ္ခမ္း ” နဲ႕ ေတြ႕ေတာ႕ ေခ်ာင္ပိတ္တဲ႕လမ္းေထာင္႕မွာ အေကြ႕လမ္းေလး ေပၚလာတယ္။ ထြက္ေပါက္ နဲ႕ နီးဖို႕ ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ? ကုိအယ္လ္ခမ္း ကေရာ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာ အသစ္အုိးအိမ္ထူေထာင္ႏုိင္ျပီလား? ဆိုတာ သိခ်င္လွပါတယ္။

.

koko2yeye@gmail.com