 |
| ေဆာင္းပါးရွင္ - ကုိညီညီ (ေတာင္ၾကီး) |
. တစ္ရက္မွာ (၉) ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာင္းကေပးတဲ႕စာကိုလက္ကကုိင္ျပီး သူ႕အေမကုိေပးလုိက္တယ္။ “ဆရာမ က အေမ႕လက္ထဲကုိေပးလိုက္ရမယ္႕စာ တဲ႕ အေမ” လို႕ ေျပာရင္းေပါ႕။
.
. သူ႕အေမဟာ စာကိုဖြင္႕ဖတ္ျပီး မ်က္လံုးမွာမ်က္ရည္ေဝ႕လာရံုမက စာကုိအသံထြက္ဖတ္ျပရင္း သူ႕သားကုိေျပာတယ္ “လူၾကီးမင္းရဲ႕သားသည္ ဥာဏ္ပညာအလြန္အမင္းၾကြယ္ဝသူ ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ေက်ာင္းမွာ ေသးငယ္သည္႕အျပင္ ေကာင္းမြန္စြာသင္ျပေပးႏိုင္ေသာဆရာ/ဆရာမမ်ားမလံုေလာက္သည္႕အတြက္ သူ႕ကို လူၾကီးမင္းကိုယ္တုိင္သင္ျပေပးရန္ ေလးစားစြာအေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါသည္” လို႕ ေရးထားတယ္ . . သားရဲ႕ . .။
.
.
. ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္မ်ားစြာၾကာတဲ႕အခါ လူငယ္ေလးက လူၾကီးျဖစ္လာသလို သူ႕အေမဟာလည္း ကြယ္လြန္သြားေတာ႕တာေပါ႕။ တစ္ခ်ိန္မွာ သူဟာ မိသားစုရဲ႕ပစၥည္းေတြထဲက ပစၥည္းေဟာင္းတစ္ခုကိုရွာရင္း ကေလးဘဝက ေက်ာင္းကသူ႕အေမကိုေပးထားတဲ႕စာေလးကို စားပြဲတစ္ခုေထာင္႕က အံဆြဲထဲကေန ေခါက္လ်က္ကေလး ျပန္ေတြ႕တယ္။
.
. သူဟာ မဆုိင္းမတြပဲ စာကုိဖြင္႕ဖတ္လိုက္တဲ႕အခါ ေရးထားတာက “လူၾကီးမင္း၏သားသည္ စိတ္ရႈတ္လြယ္ျပီး လြယ္ကူစြာစဥ္းစားမေတြးေတာႏိုင္ေသာ (ဥာဏ္ရည္မမွီေသာ) ေၾကာင္႕ သူ႕ကုိေက်ာင္းသို႕ဆက္လက္လာေရာက္သင္္ၾကားခြင္႕မျပဳႏုိင္ေတာ႕ပါ” လို႕ေရးထားတာကုိ အံ႕ၾသဖြယ္ရာဖတ္ရႈမိတဲ႕အခါ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရင္႕က်က္ေနျပီျဖစ္တဲ႕ေက်ာင္းသားေလးဟာ နာရီမ်ားစြာ ငိုေၾကြးျပီး သူ႕အေမကို ေအာ္ဟစ္ေမွ်ာ္မွန္းတမ္းတပါေတာ႕တယ္။
