 |
| ေဆာင္းပါးရွင္ - ကုိညီညီ (ေတာင္ၾကီး) |
. သမီးကုိေမြးခါနီးအခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆဲြျခင္းၾကီးတစ္လံုးနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုၾကီးရဲ႕ျမက္ခင္းျပင္မွာ ပန္းသီးေလးတစ္လံုးကိုက္ရင္းထုိင္ေစာင္႕ေနတယ္။ သူ႕ေဘးမွာ သားေရအျပည္႕ျပီးတဲ႕ ႏို္င္ငံျခားထြက္ေသတၱာတစ္လံုးက လဲေလ်ာင္းလ်က္။ အထဲမွာ ေျခအိပ္၊ အက်ီၤ၊ ေဘာင္းဘီ စတဲ႕ လူသားအသစ္ေလးသံုးဖို႕ပစၥည္းေတြအားလံုးဟာ ဆုိဒ္ဆိုရင္ အေသးဆုံး၊ အရြယ္ဆိုရင္ အငယ္ဆံုး၊ ဒါေပမဲ႕ အျပင္ကေယာက္်ားရင္႕မာရဲ႕ႏွလံုးသားက အၾကီးဆံုး. .။
.
. "ဘဝထဲကုိပထမဦးဆံုးမိတ္ဆက္ေပးလုိက္တဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာ ကေလးငိုသံကစတယ္" ဆုိတာ ဒီလူ မယံုဘူး။ သူ႕ေလာကမွာ ဒီသမီးဟာ အရာအားလံုးရဲ႕စတင္ျခင္းျဖစ္တယ္။ သူ႕တုန္းကလည္း ဘဝကုိငိုသံနဲ႕စခဲ႕တယ္။ ဒါေပမဲ႕ သမီးေရာက္လာတဲ႕ဘဝမွာ သူသိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႕ျဖစ္မယ္ . . သမီးငိုသံဟာ သူ႕ရင္ထဲကို ဂီတျမစ္တစ္စင္းစီးဆင္းသြားသလို ႏွလံုးသားသည္းညွာက အျမဲထာဝရသာယာတဲ႕ မနာတဲ႕ဒဏ္ရာေလးလို႕ သူအျမဲဆိုတယ္။
.
.
. ေလးဘက္ေထာက္သြားေတာ႕ သြားတက္ေလးက ထြက္ေနျပီေပါ႕။ ဒါေပမဲ႕ ငယ္သြားကေနရာမေပးေတာ႕ ပါးခ်ိဳင္႕ေလးရဲ႕ေနရာမွာ သြားအလွက ျပံဳးသမွ်ခြ်န္ထက္ေတာက္ပေနလို႕ သြားဆရာဝန္အရွံဴးေပးသြားတဲ႕ပလာယာေလးက ငိုသံေလးကုိအႏုိင္ယူသြားခဲ႕တယ္။ ဒီသြားတက္ကုိမႏႈတ္ခဲ႕သလို သြားဆရာဝန္ကုိ ဒီသားအဖ မႏႈတ္ဆက္ခဲ႕ဘူး။
.
. အ.ထ.က (၄) ေက်ာင္းကပြဲမွာ စီစဥ္သူက ဘဝဇာတ္ဆရာတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။ ဆရာဝန္ေနရာကေန လူသားေတြကုိကူညီသမွ် အရုပ္က်ရာ သရုပ္ေဆာင္တဲ႕အခါ အားေပးလွတဲ႕ေက်ာင္းသားမိဘပရိသတ္က လက္ခုပ္ေတြတဖ်တ္ဖ်တ္။ သမီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ဇာတ္ပို႕ေနရာကေနတစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ေျပာင္းသြားေပမယ္႕ ဆရာဝန္ေနရာကေန ကပြဲတစ္ခုလံုးကုိထိန္းသြားတဲ႕သမီးဟာ ေက်ာင္းအတြက္အမွတ္ရစရာျဖစ္က်န္ခဲ႕တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ျဖစ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ႕ သမီး ဆရာဝန္မလုပ္ခဲ႕ဘူး။
