တစ္ကယ္ေရာက္ေတာ႕ ေၾကာက္မိပါသည္ ( တိုးနီ တတိယပိုင္း )

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

.

.

တစ္ကယ္တမ္းျပန္စဥ္းစားၾကည္႕မိေတာ႕ ကိုေစတန္ဟာ လူလိမ္တစ္ေယာက္လို႕ေတာ႕ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ သူက လုပ္တာေတာ႕ လုပ္ေပးရွာတယ္။ အျမတ္ၾကီးစားတာက ခက္တာ။ ဒီလိုခရီးမ်ိဳးက လူတိုင္းပို႕ႏုိင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ။ သူက အမွန္တစ္ကယ္ပို႕႔ေပးတယ္။ သူ႕နားမွာ လူေတြအလုပ္မအပ္မွာစုိးလို႕ ေစ်းကုိေတာ႕ ေလွ်ာ႕ေတာင္းတယ္။ သူ႕ကို ဘယ္ေနရာမွာ သည္းခံရသလဲဆုိေတာ႕ အစတုန္းကေျပာေတာ႕ တစ္ေစ်း၊ အဲ .. လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ႕မွ ဟုိဟာထပ္ကုန္ ဒီဟာထပ္ထုတ္ျဖစ္လာတဲ႕အခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က သြားခ်င္တဲ႕သူေတြမလား .. ေပးရေတာ႕တာေပါ႕။

.

ကြ်န္ေတာ္တို႕ ( ၅ ) ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားဆုိ ေယာင္လုို႕အိမ္ေရွ႕ျခံတံခါးေတာင္ ေက်ာ္ကူးရဲတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးဆုိေတာ႕ အစစအရာရာ သူေျပာသမွ်ယံုရတယ္ေလ။ သူက ဒီခရီးကို ဒီေစ်း .. ဒီေလာက္ပဲကုန္မယ္ .. လုိရင္ သူစုိက္ေပးထားလို႕ရတယ္ .. အစားအေသာက္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္၊ ေဟာ္တယ္ခေတြကလည္း ဒီေလာက္မရွိပါဘူး။ နင္တုိ႕ကုိေျပာထားတဲ႕ေစ်းက အေရာက္ပို႕ဆုိျပီး လမ္းက်မွဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ “ အခုကုန္တာေတြ ထပ္မထုတ္ႏုိ္င္လုိ႕ရွိရင္ ဒီကေန လွည္႕ျပန္လို႕ရတယ္။ နင္တုိ႕ကို ဆြဲမထားဘူး။ ကုန္က်စားရိတ္ေတြက ေပးရမွာက ေပးရမွာပဲ ” တဲ႕။

.

ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လည္း ျငင္းမေနေတာ႕ပါဘူး။ ပုတ္ျပတ္အပ္ထားတဲ႕ စားရိတ္ျငိမ္း ေဒၚလာ ( ၁၅ဝဝဝ ) ဆုိတာ ေနာက္ထပ္ ( ၅ဝဝဝ ) ေလာက္ ထပ္ကုန္သြားေတာ႕ အေမရိကန္အေျမအနင္း စုစုေပါင္း ( ၂ဝဝဝဝ ) စြန္းစြန္း ကုန္သြားတယ္။

.

.

မြန္းထေရးျမိဳ႕မွာ ပဲစားပြဲစားက တစ္ညထပ္အိပ္မလားလို႕ေမးေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အားလံုး တစ္သံတည္း ထြက္သြားတယ္။ “ ဒီညပဲ ဆက္ထြက္ၾကမယ္ .. ” ။ မုိင္က နည္းနည္းထပ္သြားရင္ေရာက္ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ထပ္ျပီး စိတ္ညစ္မခံခ်င္ေတာ႕ဘူး။ လိုလာခရီးကုိ သက္သက္သာသာနဲ႕ ေရာက္ခ်င္လွျပီ။

.

ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ ( ၁ဝ ) နာရီမွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ႕ နယ္ေျမကို စတင္လွမ္းျမင္ရျပီ။ ဟား .. တစ္ျခားစီပဲ။  “ ျဖစ္ပါ႕မလား .. ေဟ႕ေကာင္ေတြ ” လို႕ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည္႕ျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အားလံုးျပိဳင္တူ ေအာ္လိုက္ၾကတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ လန္႕တယ္ဗ်ာ။ ေၾကာက္စိတ္ေတြဝင္လာတယ္။ ရင္ေတြတုန္လာတယ္။ ငါတုိ႕ တစ္ကယ္ရင္ဆုိင္ရေတာ႕မွာပါလား ..။

.

နယ္စပ္ဆုိ ဆုိတဲ႕အတိုင္း သံဆူးၾကိဳးအထူၾကီးေတြနဲ႕ ေငြေကာက္ခံတဲ႕ Toll Gate အၾကီးစားေတြနဲ႕ ကာထားတယ္။ အလယ္မွာ ( ၂၄ ) နာရီပတ္လည္ ဟုိင္းလပ္ကား ကင္းလွည္႕ေနလို႕ရတဲ႕ ဖုန္ကားလမ္းေလးရွိတယ္။ အဲဒီရဲ႕ေနာက္မွာမွ အုတ္တံတိုင္းအျမင္႕ၾကီး .. ေတာ္ေတာ္႕ကိုျမင္႕တယ္။ စစ္သားေတြက တီဗီြထဲမွာျမင္ဖူးသလို ကြန္မန္ဒိုဝတ္စံုေတြနဲ႕မဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္နယ္ျခားေစာင္႕တပ္ မာဖီက အစိမ္းေရာင္ေတြဝတ္ထားတယ္။ အမည္းေရာင္မဝတ္ဘူး။ ဟုိဘက္ျခမ္းကုိေရာက္ဖို႕ တံတားတစ္ခုကို ျဖတ္ရေပဦးမယ္။

.

.

လိုက္ပို႕တဲ႕ ပဲစားပြဲစားနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ( ၅ ) ေယာက္ထဲက အဂၤလိပ္စကားလည္လည္ဝယ္ဝယ္တစ္ေယာက္နဲ႕ အေခ်အတင္ေဆြးေႏြးေနတယ္။ ျပီးေတာ႕ သူက လုိအပ္သည္မ်ားကို မွာၾကားေနျပန္တယ္။ ျပီးေတာ႕ သူထပ္ေျပာလိုက္တဲ႕ စကားရဲ႕ေနာက္မွာ အေမ႕အိမ္က မခြာခဲ႕ဖူးၾကတဲ႕ ပိုးဟပ္ျဖဴ ( ၅ ) ေကာင္ဟာ ေသြးပ်က္သလိုျဖစ္သြားရပါတယ္။ သူက “ အဲဒါနယ္စပ္ပဲ။ ဒီအေပါက္ကေန မင္းတုိ႕ဝင္သြားရမယ္။ မင္းတို႕ကို ဒီအထိလိုက္ပို႕ျပီးရင္ ငါ႕တာဝန္ေက်ျပီ ” လို႕ေျပာလိုက္တာပါ။ အင္း ပြဲစားေတြ .. ပြဲစားေတြ .. မေျပာခ်င္ဘူး .. တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ထားခဲ႕ျပန္ျပီ။

.

နယ္စပ္ကိုလွမ္းျမင္လိုက္ရျပီဆုိရင္ပဲ ပဲစားပြဲစားက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕နဲ႕ ခပ္ခြာခြာေနပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ စကားေတြ အတူတူေျပာၾကတယ္။ အဓိပၸာယ္က သူနဲ႕အတူလာတဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကို ရိပ္မိသြားမွာစိုးလို႕ပဲ။ “ မင္းတုိ႕ ဒီကေန ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြား။ ဟန္မပ်က္နဲ႕။ အေရးအၾကီးဆံုးတစ္္ခုမွာမယ္။ ဟုိဘက္က စစ္သားေတြနဲ႕မေတြ႕ခင္မွာ မင္းတို႕ ျမန္မာပါ႕စပုိ႕ေတြကို စုတ္ျဖဲပစ္လိုက္ပါ ” လို႕ ေျပာေတာ႕ အနီေရာင္စာအုပ္ေတြကုိ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ လက္စတုံးပစ္လုိက္ရတယ္။

.

.

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနသူကျဖစ္၊ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္ေနသူကျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ပံုကို မွန္းၾကည္႕ႏိုင္ပါတယ္။ ပါလာတဲ႕ အထုတ္ကေလးကိုဆြဲ .. ေလးတိေလးပင္ေျခလွမ္းေတြကို တရြက္တုိက္ဆြဲရင္း ေရေခ်ာင္းတံတားတစ္ခုေပၚကို တက္လိုက္ၾကတယ္။ ေျဖာင္႕တန္းေနတဲ႕လူအုပ္ေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဝင္မစီဘူး။ အရာရွိေတြဆီကုိ တန္းသြားလိုက္ျပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာက ကိုေစတန္က်က္ထားခိုင္းတဲ႕ အဂၤလိပ္စကားတစ္ခြန္းကိုေျပာလိုက္တယ္ .. “ I’m asylum ”

.

အေမရိကန္နယ္စပ္အရာရွိေတြက လက္ခံတယ္။ ID နဲ႕ ပါ႕စပို႕ေတာင္းေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕မွာ ဘာမွမရွိပါဘူးလုိ႕ ေျဖလိုက္တယ္။ ဘယ္ႏုိင္ငံကလာတာလဲ? တစ္ေယာက္ထဲလား? လို႕ေမးေတာ႕ အားလံုး ( ၅ ) ေယာက္လာတာလို႕ေျပာျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ျမန္မာမွတ္ပံုတင္ေတြ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူတုိ႕က အထဲက ရံုးအဖြဲ႕ကုိအေၾကာင္းၾကားေတာ႕ စစ္သား ( ၂ ) ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကုိ အေရွ႕ပိတ္ ေနာက္ပိတ္ ညွပ္ျပီး အခန္းထဲကိုေခၚသြားတယ္။ ျပီးေတာ႕ လူခြဲထားတယ္။

.

.

အခန္းထဲမွာ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ျပီး စာရြက္စာတမ္းမွာျဖည္႕ဖို႕ အခ်က္အလက္ေတြေမးတဲ႕အခါ က်က္လာသမွ် အကုန္ေျပာခ်လုိက္ပါတယ္။ မင္းတုိ႕ ဒီကေနထြက္သြားရင္ သြားစရာ အမ်ိဳးရွိလားဆုိေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္႕မိတ္ေဆြလိပ္စာနဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႕ အဲဒီအရာရွိက ဖုန္းဆက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနေၾကာင္း လွမ္းေျပာလိုက္တာ မိတ္ေဆြက ေတာ္ေတာ္ေလးလန္႕သြားပါတယ္။ အရာရွိက U.S Homeland Security က ဆက္တာဆုိေတာ႕ ပုိေၾကာက္သြားတာေပါ႕။

.

ကြ်န္ေတာ္ကုိ ဖုန္းေပးေျပာလို႕ရမလားလို႕ ခြင္႕ေတာင္းေတာ႕ ကြ်န္ေတာ႕မိတ္ေဆြနဲ႕ေပးေျပာတယ္။ ရန္ကုန္က မထြက္လာခင္ကတည္းက မိတ္ေဆြကို ဖုန္းၾကိဳဆက္ျပီးသားပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ၾကီးေရာက္လာလိမ္႕မယ္ဆုိတာ သူထင္မထားဘူး။ ဒါနဲ႕ ဖုန္းထဲမွာ အေသးစိတ္မေျပာေတာ႕ပဲ “ မင္း ေအးေအးေဆးေဆးေရာက္ျပီဆုိရင္ျပီးေရာ၊ ရန္ကုန္ကို ငါအေၾကာင္းၾကားေပးမယ္ ” ဆုိျပီး လွမ္းႏႈတ္ဆက္ရံုပဲ ေျပာရတာပါ။ ဟုတ္တယ္ .. ဖုန္းကို နယ္စပ္ရံုးက အသံသြင္းထားတာ။ အပိုေတြေျပာလို႕ မျဖစ္ဘူး။

.

.

ေနာက္ထပ္အေတာ္ၾကာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လာရတဲ႕အေၾကာင္းရင္းကို ေမးပါတယ္။ ကိုေစတန္ဇာတ္တုိက္သင္ထားသလို ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ေျပာၾကတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဒုကၡေရာက္တဲ႕အေၾကာင္း သိသေလာက္အဂၤလိပ္စကားနဲ႕ ေျပာျပလုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အေမရိကားေျမနင္းပါျပီ .. ေရာက္ပါျပီ။ ဒီမွာက ရင္ဆိုင္ဖို႕ခက္ေနတာ ကိုေစတန္က ရန္ကုန္မွာ ကြ်န္ေတာ႕အေဖနားက လက္က်န္ေငြ ေဒၚလာ ( ၁ဝဝဝဝ ) ထုတ္ျပီးသြားျပီ။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ .. နဂိုကတည္းက အေမရိကန္ေျမနင္းရင္ ေငြအေၾကေခ်ဖို႕ သေဘာတူထားတာမဟုတ္လား။ သူတာဝန္ေက်ပါတယ္။

.

တာဝန္မျပီးေသးတာက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ပါ။ ဘယ္သြားေနရမလဲ? ဘာလုပ္ရမလဲ? ဘာဆိုဘာမွမစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အားလံုးကိုေမ႕ထားလိုက္ခ်င္တယ္။

.

သူက ဆက္မစဥ္းစားခ်င္လို႕ စကားရပ္လိုက္ေပမယ္႕ ေရးျပသူ ကြ်န္ေတာ႕နားထဲမွာ ကိုေစတန္႕စကားက မရပ္ေသးပါဘူး။ ….  “ နင္တုိ႕နယ္စပ္ေရာက္ရင္ လက္ထဲက ပါ႕စပို႕ကို အျပီးအျပတ္စုတ္ျဖဲပစ္လုိက္ပါ။ ဖြက္လည္းမယူသြားနဲ႕။ ျဖဲျပီးလည္း သိမ္းမထားနဲ႕။ ဘယ္ေလာက္ပဲစုတ္ေနပါေစ .. ရွိတဲ႕သက္ေသခံေလးနဲ႕ အေမရိကန္အမိေျမလံုျခံဳေရးက ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ပို႕လိမ္႕မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ အေမရိကန္နဲ႕စကားေျပာရေတာ႕မွာ မဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္လည္း ေရာက္ေတာ႕မွာမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာသံရံုးနဲ႕ပဲ ဆက္ရွင္းရေတာ႕မွာ ” ….

.

.

“ တိုးနီ ” ျပန္ေျပာျပတဲ႕ အားေပ်ာ႕ေပ်ာ႕ စကားသံေတြၾကားမွာ ေၾကကြဲသံေတြပါေနတယ္။ လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ႕ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကုိပြတ္သတ္ေနတဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ လႈပ္ေနတယ္။ ဒီလိုပဲ အေသးစိတ္ ဂရုတစုိက္နားေထာင္ေနရတဲ႕ စာေရးသူ ကြ်န္ေတာ္႕ရင္မွာလည္း တင္းၾကပ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ္႕ တိုးနီ ေရွ႕ဆက္ရင္ဆိုင္ရတဲ႕ ဒုကၡေလာက္ေတာ႕ မဆိုးေသးပါဘူး။ ထပ္ေျပာျပပါဦး တိုးနီေရ ..

.

koko2yeye@gmail.com