လာျပန္ျပီ ( ၄ ) နာရီ ( တုိးနီ သတၱမပိုင္း )

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

.

.

ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ရာသီဥတုက ဒီေဒသမွာ ၾကမ္းတယ္။ ပူရင္အရမ္းပူျပီး ခ်မ္းတဲ႕အခါ ေရခဲေရနဲ႕ပက္လိုက္သလို မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ခ်မ္းတယ္။ မၾကာေသးခင္ကမွ ေရခ်ိဳးထားရံုမက အက်ီေတြက ကိုယ္ဝတ္ေနက်မဟုတ္ျပန္။ အေျပာင္းအလဲကုိ ေဒါင္က်ျပားက် ရင္ဆုိင္ေနရတဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ဟာ မဟာေရႊမႏၱေလးရာသီဥတုကုိ သတိရေနမိတယ္။ အခုဒီေနရာကေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္ ခရီးသြား ( ၅ ) ေယာက္ တရားဝင္ဒုကၡသည္အျဖစ္ေၾကျငာခဲ႕ၾကတဲ႕ မကၠဆီကုိ-အေမရိကန္နယ္စပ္ေဒသ က တကၠဆက္ျပည္နယ္ ျဖစ္ပါတယ္။

.

.

အေစာင္႕ရဲ ( Officer ) က ကြ်န္ေတာ္အိပ္ရမယ္႕ကုတင္နံပါတ္ ( ၁၃ ) ကို လိုက္ပုိ႕တယ္။ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ေတြမွာ အေပၚက စံု,နံပါတ္ျဖစ္ျပီး ေအာက္ကေတာ႕ မ,နံပါတ္ မုိ႕လို႕ ကြ်န္ေတာ္က ေအာက္မွာ အိပ္ရမယ္ထင္တယ္။ ဘယ္ နဲ႕ ညာ ႏွစ္ျခမ္းစလံုး ကုတင္ေတြ တန္းစီထားျပီး အလယ္ေလွ်ာက္လမ္းမွာ သံထုိင္ခံု နဲ႕ သံံထမင္းစားပြဲခံုကုိ ၾကမ္းျပင္မွာ အေသစိုက္ထားတယ္။ အျမဲမခြဲဘူးဆိုတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ( ၂ ) ေယာက္တစ္သုတ္ နဲ႕ ( ၃ ) ေယာက္တစ္သုတ္ ကြဲသြားပါတယ္။ ကုတင္ေပၚမွာ ေမႊ႕ရာနဲ႕တူတဲ႕ ေဖာ႕ကို ပလပ္စတစ္နဲ႕အုပ္ထားတဲ႕ အခင္းေလးတစ္ခုခင္းထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႕အေပၚအထပ္မွာအိပ္မယ္႕သူက မကၠဆီကန္ပုပုေလး တစ္ေယာက္ပါ။

.

ကြ်န္ေတာ္ေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဓါတ္က်ေနမိတယ္။ ဘယ္နားေရာက္လာလို႕ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတဲ႕အေတြးရဲ႕အေျဖကို အခုအခ်ိန္ထိ နီးစပ္ေလာက္ေအာင္ ရွာမေတြ႕ေသးဘူးေလ။ ကုတင္နားမွာ ပစၥည္းေတြ စီမယ္လို႕လုပ္တုန္း ကြွ်န္ေတာ္႕နားကို လူေတြဝိုင္းအံုလာတယ္။ သူတုိ႕ဘာသာစကားနဲ႕ အပီအျပင္ လာေျပာေနတဲ႕ပံုပဲ။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္ေတာ္တစ္လံုးမွနားမလည္ဘူး “ I’m no Mexican ” လို႕ ေတြ႕ကရာ က်ိဳးပဲ႕အဂၤလိပ္နဲ႕ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္းမွ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ျမန္မာႏို္င္ငံကထြက္လာကတည္းက တစ္ရက္မွ စိတ္မခ်မ္းသာရေသးဘူး။ ေန႕တိုင္း စိတ္ပိန္ခ်ံဳးရံုမက ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ပါးပါးေလးပဲ က်န္တယ္။ ဒါေၾကာင္႕ သူတုိ႕လူမ်ိဳးနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနတာေနမွာ။

.

ထားလိုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ဆက္ျပီး “ I’m from Asia ” လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ႕ “ သိျပီ ဒါဆုိ ခ်ီးႏို လား? ” တဲ႕။ ဘာ ခ်ီးႏုိ မွ ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး။ ခန္႕မွန္းၾကည္႕တာ တရုတ္လို႕ ထင္ေနတာျဖစ္မယ္။ ဒါနဲ႕ “ Myanmar ” လို႕ေျပာေတာ႕ မသိဘူး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဆက္ျပီး ဘားမား -  Burma လို႕ေျပာေတာ႕ သိတယ္သိတယ္ဆုိျပီး ေအာ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အားရဝမ္းသာျဖစ္ရတဲ႕အခ်ိန္ဟာ သိပ္မခံလိုက္ပါဘူး။ “ မင္းက ပနားမား က လာတယ္ဆုိရင္ ငါတုိ႕လို စပိန္စကား တတ္ရမွာေပါ႕ ” တဲ႕ေလ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ .. မွားစရာရွားလို႕ ဘားမား နဲ႕ ပနားမား မ်ား မွားရတယ္လို႕။ ထင္သလိုမဟုတ္မွန္း နည္းနည္းဇာတ္ရည္လည္သြားေတာ႕မွ “  ခ်ီးႏို ”  ေတြ ဟုိဘက္မွာရွိတယ္ အမ်ားၾကီးဆုိျပီး တရုတ္ေတြ စုထုိင္ေနတာကို လက္ညိႈးထုိးျပတယ္။ ေတာ္ပါျပီ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းေတြနားပဲ သြားခ်င္တာ။

.

.

စူးစူးရွရွ ဝီစီသံမႈတ္လိုက္တဲ႕အခ်ိန္မွာ အားလံုးကုတင္ေပၚအျမန္ ေျပးတက္ၾကတယ္။ အထူးအဆန္း အလန္႕အၾကားမုိ႕လို႕ ကြ်န္ေတာ္ ေျခမကို္င္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါ လူေရတာ တဲ႕ေလ။ သူတုိ႕က ( ၂ ) နာရီတစ္ခါ လူစစ္တယ္။ ကုတင္တစ္ခုမွာ လူတစ္ေယာက္ပဲရွိရမယ္။ ႏွစ္ေယာက္ရွိေနရင္ ပိုေနသူကုိ အခန္း ( ရံု ) ေရႊ႕ပစ္တယ္။ ဒီဘက္က Officer တစ္ေယာက္က လမ္းေၾကာင္းရွင္းတဲ႕အခ်ိန္ အရာရွိျဖစ္ပံုရသူက ဟုိဘက္ထိပ္မွာ ထုိင္ခံုနဲ႕ထုိင္ေနတယ္။ ကုတင္မွာမရွိတဲ႕သူေတြကုိ ဘယ္လုိလုပ္ ေရတြက္မလဲလို႕ စဥ္းစားၾကည္႕တယ္။ အခန္းလြန္ေနရင္ အိမ္သာတက္ေနသူ အိမ္သာထဲမွာေန ထြက္မလာနဲ႕။ ေရခ်ိဳးေနသူ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေန သူလည္းထြက္မလာနဲ႕။ စာရင္းေပ်ာက္ေနသူေတြကုိ အဲဒီလုိ ျပန္ရွာ ေရတာေလ။

.

တစ္ခုထူးျခားတာက ရဲျဖစ္ျပီး ကုိယ္ခႏၶာမွာ ဘာလက္နက္မွမရွိဘူး။ ပါတာဆိုလို႕ လက္ထိပ္၊ ဝီစီ နဲ႕ စကားေျပာစက္ ဒါေတြပဲ။ အမ်ားနဲ႕တစ္ေယာက္ လက္နက္အလုခံရမွာစိုးလို႕ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ပါ လက္နက္မကိုင္ဘူး။ ခန္႕ထားတဲ႕လူေတြက အသံၾသဇာပါဝါရွိသူလည္းျဖစ္ရမယ္ ဒါမွမဟုတ္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ဗလေကာင္းေကာင္းနဲ႕ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ျပန္ျပီး လုံးေထြးသတ္ပုတ္ႏိုင္မယ္႕ အေကာင္ၾကီးၾကီးေတြပါ။ လိုက္စစ္တဲ႕ Officer က လူစစ္ျပီးလို႕ ျပည္႕ျပီ ဆုိတာနဲ႕ ဝီစီျပန္မႈတ္လိုက္ရင္ အားလံုး သက္သာ-ေအးေစ ျဖစ္သြားပါျပီ။ သြားခ်င္ရာ သြားလို႕ရျပီ။

.

.

ခဏေလးၾကာေတာ႕ ဂုိေဒါင္တံခါးပြင္႕လာျပီး တြန္းလွည္းၾကီးတစ္စီး ဝင္ခ်လာတယ္။ ရန္ကုန္ထရိတ္ဒါးေဟာ္တယ္က အစားအေသာက္ေတြတင္တြန္းတဲ႕လွည္းထက္ အမ်ားၾကီး ၾကီးတယ္။ ဇြန္းေတြ ပန္းကန္ေတြ နဲ႕ ရန္ကုန္မွာ တိုရွည္စားတဲ႕ စတီးပံုစံခြက္ေတြ တစ္သီၾကီးထပ္ထားတယ္။ လွည္းေအာက္ျခမ္းမွာ အခ်ိဳရည္အျပည္႕တင္ျပီးတြန္းလာပါျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ႕လူေတြက အလုအယက္တန္းစီၾကတယ္။ အထာႏွပ္ေနသူမ်ားက ထိပ္ဆံုးကေနရာယူထားၾကတာေပါ႕။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ငါးေျမာက္ငါးေျခာက္ သူငယ္ခ်င္း ( ၃ ) ေယာက္ ရဲ႕ အေရွ႕က ျဖတ္တဲ႕သူကျဖတ္သလို လုစီတဲ႕လူေတြ ဝင္တုိးလိုက္ၾကတာ စီရင္းစီရင္းနဲ႕ ေနာက္ဆံုးကိုေရာက္သြားတယ္။

.

ေကြ်းတာက ထမင္းဝါဝါ၊ ဝက္ၾကိတ္သား နဲ႕ အေအးတစ္ခြက္ ဒါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ၾကည္႕ျပီး မစားတတ္ဘူး။ စိတ္ညစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အေျခအေနကို အကဲခတ္ေနတဲ႕ ေဘးနားက ပဲစားက “ မင္းတုိ႕စားမွာလား? မစားရင္ ငါ႕ကိုေပး ” ဆုိေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္က ဗန္းထုိုးေပးတဲ႕အခ်ိန္ ဝုိင္းလုၾကတယ္။ ရသြားတဲ႕သူနဲ႕ ကုတင္အေပၚထပ္ကလူနဲ႕ အျငင္းပြားေနလို႕ အဲဒီပုပုနဲ႕လူကိုပဲ ေပးလိုက္တဲ႕အခါ ကြ်န္ေတာ္႕ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာေျပာတဲ႕ စပိန္စကား တစ္ခြန္းတတ္လာပါတယ္ “ ဂရားစီးယပ္စ္ - Gracias ” ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ..။

.

.

မနက္ ( ၆ ) နာရီမွာ မနက္စာတြန္းလွည္း လာျပန္ပါပေကာ။ ဒီတစ္ခါေတာ႕ ဘယ္ရမလဲ အရင္ဦးထားျပီး ပါတဲ႕ Pan Cake ၊ ႏြားႏုိ႕ဗူး နဲ႕ သစ္သီးတုိ႕နဲ႕ တစ္ဝမ္းစာ ေျဖရွင္းလိုက္ႏုိင္ပါတယ္။ မစားလို႕လည္းမရဘူးေလ။ မေန႕က မၾကိဳက္ဘူးဆုိျပီး မစားခဲ႕တာ တစ္ညလံုး လူက ေခြေခါက္ေနတာ အိပ္မွမရတာ။ ေနာက္ဆုိ ၾကိဳက္ၾကိဳက္မၾကိဳက္ၾကိဳက္ စားထားမွျဖစ္မယ္လို႕ ဘဝေပးသင္ခန္းစာတစ္ခုကို သင္ယူလိုက္ရျပန္ပါတယ္။

.

မ်က္ႏွာသစ္ဖို႕ ေရဘံုပိုင္နားသြားေတာ႕ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ မနက္စာယူျပီး အားလံုး ျပန္အိပ္ေနၾကတာကိုး။ တကၠဆက္မွာ ေဆာင္းတြင္းၾကီး ေနက မနက္ ( ၈ ) နာရီမွထြက္တာ။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က ဂုိေဒါင္ၾကီးထဲေနရတာ ေနကုိမေတြ႕ႏိုင္ျပန္ဘူး။ အေဆာင္အျပင္ထြက္တံခါးဖြင္႕ေပးတဲ႕အခါ အားကစားကြင္းပံုစံ ေပ ( ၂ဝ ) ပတ္လည္ကြင္းငယ္ေလးကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လိုက္တယ္္။ တစ္ေဆာင္ နဲ႕တစ္ေဆာင္ လွမ္းျမင္ေနရေပမယ္႕ သံဇကာ ကာထားတယ္။ ကစားကြင္းေတြၾကားထဲမွာ ကားဝင္ေမာင္းလို႕ရေအာင္ အက်ယ္အဝန္းေလးရွိတယ္။

.

.

ေလေကာင္းေလသန္႕ရွဴရင္း မ်က္စိထဲမွာေတြ႕လိုက္တဲ႕ ဝမ္းသာစရာကေတာ႕ က်န္တဲ႕သူငယ္ခ်င္း ( ၂ ) ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႕တစ္ေတြကို ခုန္ေပါက္ျပီး လက္ယပ္လွမ္းေခၚေနတာပါပဲ။

.

ဝမ္းနည္းစရာသတင္းကေတာ႕ အေၾကာင္းၾကားစာတစ္ေစာင္ပါ။ ေနာက္တစ္ရက္မနက္ေစာ ( ၄ ) နာရီ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကို လာေခၚမယ္တဲ႕။ ဘယ္ကုိထပ္ေခၚသြားျပန္ဦးမလဲ မသိဘူး။ လာျပန္ျပီ ( ၄ ) နာရီ။

.

koko2yeye@gmail.com