အဆံုးအျဖတ္တစ္ခုရဲ႕လားရာ ( တုိးနီ ဧကာဒသမပိုင္း ) ၁၁။

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

.

.

ျမန္မာေရွွ႕ေနနဲ႕ေတြ႕တဲ႕အခ်ိန္ သူေတာင္းသမွ်အခ်က္အလက္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေပးလိုက္တယ္။ လိုတာရွိရင္ သူျပန္လာလိမ္႕မယ္။ ပိုတာဆိုရင္လည္း အမႈတြဲထဲ သူထည္႕ေရးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ သူ႕လုိင္း .. သူေကာင္းေကာင္းကြ်မ္းတာ စကားေျပာတာနဲ႕တင္ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ကိုအယ္လ္ခမ္းကို ေျပာျပေတာ႕ သိပ္စိတ္မပူုဖို႕ ထပ္အားေပးရွာပါတယ္။ ကုိအယ္လ္ခမ္း ကြ်န္ေတာ႕ကို ထပ္ကူညီတာ ရွိေသးတယ္။

.

.

ကြ်န္ေတာ႕ကို Resume ေရးေပးတယ္။ အလုပ္အတြက္ ေထာက္ခံေပးတယ္္။ ခင္တဲ႕မင္တဲ႕သူေတြကို ေျပာေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အလုပ္ရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတုန္းက ၾကားခဲ႕သလို တစ္နာရီ ( ၈ ) ေဒၚလာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ လုပ္ခ က တစ္ရက္ကို ( ၃ ) ေဒၚလာထဲ ရတာ။ ဘယ္တူပါ႕႔မလဲ ဒီေနရာက ဒုကၡသည္ထိန္းသိမ္းေရစခန္းဆိုေတာ႕ သူ႕အိုးနဲ႕သူ႕ဆန္ တန္ရာေပါ႕။

.

အလုပ္အေၾကာင္း နည္းနည္း ရွင္းျပပါဦးမယ္။ အဝတ္ေလွ်ာ္ - Laundry မွာ လုပ္လို႕ရတယ္။ သက္သာေပမယ္႕ ဘာစားစရာမွ မရွိဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာလုပ္ရင္ ပိုပင္ပန္းေပမယ္႕ အစားေခ်ာင္တယ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္ခ်က္ျပီး အရင္ ကစ္ထားလို႕ရတယ္။ Kitchen မွာ လွည္းနဲ႕ ထမင္းလိုက္ပို႕တယ္ဆုိတာမ်ိဳးလည္း ရွိေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ကြဲေနတဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ( ၄ ) ေယာက္နဲ႕ ဗမာေတြကို ရွာခ်င္တာဆုိေတာ႕ ကိုအယ္လ္ခမ္း ရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း ထမင္းလိုက္ပုိ႕တဲ႕အလုပ္ကို ေရြးလိုက္တယ္။

ေငြမရပဲ ဘယ္သူက အလကားလုပ္ေပးမွာလဲ ( တိုးနီ ဒသမပိုင္း )

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

.

.

တစ္ပတ္ေလာက္ ထမင္းလိုက္ပုိ႕ရင္း စနည္းနာလိုက္ရံုနဲ႕ ကိုအယ္လ္ခမ္းဟာ အားတက္စရာ သတင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ယူေဆာင္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတဲ႕ေနရာေတြကို သိျပီ။ အပိုဆု အေနနဲ႕ ျမန္မာ ( ၁၅ ) ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္ဆုိတာကုိပါ စံုစမ္းႏိုင္ခဲ႕တယ္။ သူကတစ္ဆင္႕ ဆက္သြယ္ျပီး အဆင္ေျပတဲ႕အေၾကာင္း တစ္ဖက္ နဲ႕ တစ္ဖက္ အေၾကာင္းၾကားႏုိင္ခဲ႕လို႕ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ႕တယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကိုအယ္လ္ခမ္းက သူ႕ဘယ္လိုအေၾကာင္းပါျပီး ဒီကုိေရာက္လာတယ္ဆိုတာကိုသာမေျပာတာ က်န္တာက်ေတာ႕ ဘဝတူခ်င္းမုိ႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီပါတယ္။

.

.

ပထမဦးဆံုးရတဲ႕အကူအညီက လူမြဲျဖစ္ေနတဲ႕ ကြ်န္ေတာ႕ကို ဖုန္းကဒ္ ေခ်းေပးတာပါပဲ။ ( ၅ ) ေဒၚလာတန္ကဒ္ပါ။ အဲဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ႕မိတ္ေဆြကိုဆက္လိုက္တဲ႕အခါ အရမ္းအံ႕ၾသသြားသလုိ စိတ္လည္းအရမ္းပူေနတာ သိရတယ္။ အားတက္သေရာ သူဘယ္လုိကူညီေပးရမလဲ? လိုအပ္တာေျပာဆိုေတာ႕ ပိုမုိနားလည္ႏွံ႕စပ္တဲ႕ ကိုအယ္လ္ခမ္း နဲ႕ ဖုန္ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္။ ကိုအယ္လ္ခမ္းအၾကံေပးတာက ...

.

အရင္ဆံုး ေရွ႕ေနရွာပါ။ ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ Story တည္ေဆာက္ပါ။ ဆုိလုိတာက ဒီႏိုင္ငံက ကိုယ္႕ကို ဒုကၡသည္အျဖစ္လက္ခံဖုိ႕ တရားသူၾကီးကို တင္ျပႏုိင္ဖို႕ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလိုတယ္။ ယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္တဲ႕ ေရွ႕ေနနဲ႕တုိင္ပင္ပါ။ အခ်က္အလက္ေတြ အဆင္သင္႕ျဖစ္ရင္ တရားသူၾကီးကုိ ဦးတိုက္ေလွ်ာက္ပါ လို႕ နည္းလမ္းေပးပါတယ္။

ဘာမွအားမငယ္နဲ႕ တုိးနီ … ( နဝမပိုင္း )

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

.

.

လွံထမ္းလာတာကို ျမင္ရ၊ ကံထမ္းလာတာကို မျမင္ရဆုိတဲ႕ ျမန္မာစကားပံုဟာ ျမန္မာ႕ေျမေပၚမွာတင္မက အေမရိကန္ေျမဆီလႊြာေပၚမွာလည္း မွန္ေနတယ္ဆိုတာ ေစာနက ထြက္လာတဲ႕ အဖဲြ႕ ( ၂ ) ဖြဲ႕က သက္ေသျပသြားတာကုိ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတ္ာတုိ႕အေပၚကိုေရာ ဘယ္လိုကံမ်ိဳး က်ေရာက္မလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနမိတယ္။ အခန္းဝက Officer က နာမယ္ေခၚတဲ႕အခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကုိ အခုေရာက္ေနတဲ႕ ထိန္းသိမ္းေရး႒ာနမွာ သြားလာလႈပ္ရွားႏုိင္ဖို႕ မွတ္ပံုတင္ - ID လုပ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ မ်က္စိတည္႕တည္႕ေလာက္မွာ ေကာင္တာေပၚက ကင္မရာနဲ႕ လိုင္စင္ဆုိဒ္ ဓါတ္ပံုရုိက္ျပီး လိုအပ္တဲ႕အခ်က္အလက္ေတြျဖည္႕ျပီးတဲ႕အခါ ပလပ္စတစ္ေလာင္းေပးလိုက္တယ္။ ေလာေလာဆယ္ ကြ်န္ေတ္ာ႕မွာ သက္ေသခံအေထာက္အထားတစ္ခုေတာ႕ရျပီ။

.

.

သူတို႕ရဲ႕ လံုျခံဳေရးစံနစ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္တဲ႕လူ သတ္သတ္ရွိပံုရတယ္။ ဆက္စပ္အခန္းငယ္ေတြၾကားမွာ ဦးေဆာင္လိုက္ပို႕တဲ႕ အရာရွိကိုယ္တုိင္ တံခါးမွာရွိတဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္နံပါတ္ ရုိက္သြင္းရသလို CCTV  ကင္မရာကို ေမာ႕ၾကည္႕ျပီး ခြင္႕ေတာင္းမွ ဖြင္႕ေပးတယ္။ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကတစ္ဆင္႕ေခၚသြားတဲ႕ေနရာမွာ ဝတ္ထားတဲ႕ အက်ီေတြနဲ႕ သူတို႕ယူနီေဖာင္း လဲရျပန္ျပီ။ ( ၅ ) မိနစ္ပဲ အခ်ိန္ေပးတယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဒီ႒ာနကေန ထြက္သြားတဲ႕အခါ ျပန္မွတ္မိေအာင္လို႕ အမွတ္အသားလုပ္ျပီး သိမ္းထားေပးျပန္တယ္။

အာလူးေၾကာ္လို ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြမျဖစ္တဲ႕ဘဝ ( တိုးနီ အ႒မပိုင္း )

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

.

.

မနက္ေစာၾကီးလာေခၚေတာ႕ ပံုးအျပာၾကီး ျပန္တြန္းလာျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လာခါစက အက်ီထုတ္ေတြကို ျပန္ေရြးယူခုိင္းတယ္။ လက္ရွိဝတ္ထားတဲ႕ ထိန္းသိမ္ေရးစခန္းက အဝတ္အစားေတြကို ျပန္လဲခိုင္းတယ္။ သူတို႕ေပးထားတဲ႕ အဝတ္ေတြကို အဲဒီပံုးထဲ ျပန္ထည္႕ရမယ္တဲ႕။ ကားေပၚမတက္ခင္မွာ လက္ထိပ္ခတ္ျပန္တယ္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ စိတ္ညစ္ေနရတဲ႕အထဲ လက္ထိပ္ခတ္ခံရတာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆုိ မဂၤလာမရွိတဲ႕ မနက္ခင္းေလးလို႕ေျပာရမွာေပါ႕။ သြားရမယ္႕ေနာက္္ထပ္တစ္ေနရာက ကြ်န္ေတာ္တို႕ဘဝကုိ အလွည္႕အေျပာင္းတစ္ခု လုပ္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ႕ လက္ထိပ္နဲ႕လည္း မဂၤလာရွိပါတယ္လို႕ အေကာင္းဖက္ လွည္႕ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။

.

ေနာက္ထပ္ ခပ္ေလးေလး လွည္းတစ္စီးဝင္လာေတာ႕ ကြ်န္ေတာ႕အေတြးမ်ွင္စေတြ ျပတ္ေတာက္ကုန္တယ္။ စိတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ညစ္သြားတယ္။ လွည္းေပၚမွာ ေျခက်င္းဝတ္ေတြ အမ်ားၾကီးပါလား။ လူအားလံုးကုိ ေျခက်င္း နဲ႕ လက္ထိပ္ကို ေဘာက္ခ်ိတ္နဲ႕ တြဲခတ္လိုက္ၾကတယ္။ အရာရွိတစ္ေယာက္ အားလံုးကိုရွင္းျပတာက “ အခုသြားမယ္႕ေနရာက ေဝးတယ္။ ၾကားထဲမွာ ျမိဳ႕ငယ္ေလးေတြကုိ ျဖတ္သြားစရာရွိတယ္။ ထြက္ေျပးလို႕မရေအာင္လို႕ ယာယီခတ္တာပါ။ စိတ္မပူၾကပါနဲ႕ ” လို႕ အဂၤလိပ္လိုေရာ စပိန္စကားနဲ႕ေရာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရွင္းျပပါတယ္။

.

.

ကြ်န္ေတာ္က ( ၄ ) ဂဏန္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္အက်ိဳးေပးပံု ရတယ္။ ကားေပၚမွာ ေန႕လည္စာ - Lunch ေပးေတာ႕ အထဲမွာ ( ၄ ) မ်ိဳး ပါေနတယ္။ ဆန္းဝွစ္တစ္ခု၊ လိေမၼာ္သီးတစ္လံုး၊ ပန္းသီးေဖ်ာ္ရည္စကၠဴဗူးတစ္ဗူး နဲ႕ Lay တံဆိပ္ Classic အာလူးေၾကာ္တစ္ထုပ္။ အခုေနာက္ပိုင္း အဲဒီအာလူးေၾကာ္ထုပ္ကိုေတြ႕မိတုိင္း အတိတ္ဘဝကို မေမ႕ႏိုင္ဘူး။ ပံုရိပ္ေတြ ျပန္ျပန္ေပၚလာတယ္။ စားရပံုလည္းၾကည္႕ဦး .. လက္ႏွစ္ဖက္က ခတ္ထားေတာ႕ အာလူးေၾကာ္ထုပ္ကို ကိုယ္တိုင္မေဖာက္ႏိုင္ဘူး။ ေဖာက္လို႕ရေတာ႕လည္း လက္ႏိႈက္စားလို႕ မရျပန္ဘူး။ လက္ဖဝါးေပၚမွာတင္ျပီးေတာ႕ လူက အေရွ႕ကို ကိုင္းျပီး စားရတယ္။ ပန္းသီးေဖ်ာ္ရည္ဆိုလည္း ကိုယ္႕လက္နဲ႕ကိုယ္အဖံုးမဖြင္႕ႏုိင္ျပန္ဘူး။ သိပ္ခက္ခဲတဲ႕ ဘဝပါ။

လာျပန္ျပီ ( ၄ ) နာရီ ( တုိးနီ သတၱမပိုင္း )

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

.

.

ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ရာသီဥတုက ဒီေဒသမွာ ၾကမ္းတယ္။ ပူရင္အရမ္းပူျပီး ခ်မ္းတဲ႕အခါ ေရခဲေရနဲ႕ပက္လိုက္သလို မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ခ်မ္းတယ္။ မၾကာေသးခင္ကမွ ေရခ်ိဳးထားရံုမက အက်ီေတြက ကိုယ္ဝတ္ေနက်မဟုတ္ျပန္။ အေျပာင္းအလဲကုိ ေဒါင္က်ျပားက် ရင္ဆုိင္ေနရတဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ဟာ မဟာေရႊမႏၱေလးရာသီဥတုကုိ သတိရေနမိတယ္။ အခုဒီေနရာကေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္ ခရီးသြား ( ၅ ) ေယာက္ တရားဝင္ဒုကၡသည္အျဖစ္ေၾကျငာခဲ႕ၾကတဲ႕ မကၠဆီကုိ-အေမရိကန္နယ္စပ္ေဒသ က တကၠဆက္ျပည္နယ္ ျဖစ္ပါတယ္။

.

.

အေစာင္႕ရဲ ( Officer ) က ကြ်န္ေတာ္အိပ္ရမယ္႕ကုတင္နံပါတ္ ( ၁၃ ) ကို လိုက္ပုိ႕တယ္။ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ေတြမွာ အေပၚက စံု,နံပါတ္ျဖစ္ျပီး ေအာက္ကေတာ႕ မ,နံပါတ္ မုိ႕လို႕ ကြ်န္ေတာ္က ေအာက္မွာ အိပ္ရမယ္ထင္တယ္။ ဘယ္ နဲ႕ ညာ ႏွစ္ျခမ္းစလံုး ကုတင္ေတြ တန္းစီထားျပီး အလယ္ေလွ်ာက္လမ္းမွာ သံထုိင္ခံု နဲ႕ သံံထမင္းစားပြဲခံုကုိ ၾကမ္းျပင္မွာ အေသစိုက္ထားတယ္။ အျမဲမခြဲဘူးဆိုတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ( ၂ ) ေယာက္တစ္သုတ္ နဲ႕ ( ၃ ) ေယာက္တစ္သုတ္ ကြဲသြားပါတယ္။ ကုတင္ေပၚမွာ ေမႊ႕ရာနဲ႕တူတဲ႕ ေဖာ႕ကို ပလပ္စတစ္နဲ႕အုပ္ထားတဲ႕ အခင္းေလးတစ္ခုခင္းထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႕အေပၚအထပ္မွာအိပ္မယ္႕သူက မကၠဆီကန္ပုပုေလး တစ္ေယာက္ပါ။

.

ကြ်န္ေတာ္ေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဓါတ္က်ေနမိတယ္။ ဘယ္နားေရာက္လာလို႕ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတဲ႕အေတြးရဲ႕အေျဖကို အခုအခ်ိန္ထိ နီးစပ္ေလာက္ေအာင္ ရွာမေတြ႕ေသးဘူးေလ။ ကုတင္နားမွာ ပစၥည္းေတြ စီမယ္လို႕လုပ္တုန္း ကြွ်န္ေတာ္႕နားကို လူေတြဝိုင္းအံုလာတယ္။ သူတုိ႕ဘာသာစကားနဲ႕ အပီအျပင္ လာေျပာေနတဲ႕ပံုပဲ။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္ေတာ္တစ္လံုးမွနားမလည္ဘူး “ I’m no Mexican ” လို႕ ေတြ႕ကရာ က်ိဳးပဲ႕အဂၤလိပ္နဲ႕ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္းမွ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ျမန္မာႏို္င္ငံကထြက္လာကတည္းက တစ္ရက္မွ စိတ္မခ်မ္းသာရေသးဘူး။ ေန႕တိုင္း စိတ္ပိန္ခ်ံဳးရံုမက ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ပါးပါးေလးပဲ က်န္တယ္။ ဒါေၾကာင္႕ သူတုိ႕လူမ်ိဳးနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနတာေနမွာ။

တုိးနီ နဲ႕ ကုတင္နံပါတ္ ( ၁၃ ) ( ဆ႒မပုိင္း )

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

.

.

သူငယ္ခ်င္းေခါင္းေဆာင္ ေဆးစစ္တဲ႕အလွည္႕တုန္းက ေမးလာတဲ႕သတင္းက သိပ္အားရစရာမရွိေပမယ္႕ ထြက္ေပါက္အနည္းငယ္ေတာ႕ ရခဲ႕ပါတယ္။ “ မင္းတို႕ လူငယ္ေလးေတြ စိတ္မပူပါနဲ႕။ ေၾကာက္စရာမလိုပါဘူး။ အခုက တာဝန္ရွိသူေတြက ဥပေဒအတိုင္း စစ္ေဆးတာပါ။ ဖမ္းတာမဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႕ကုိ ဒီကေန လူအမ်ားၾကီးရွိတဲ႕ေနရာကို ထပ္ေခၚသြားလိမ္႕မယ္။ ထိန္းသိမ္းေရးစခန္း - Camp ဝင္ဖို႕ ပဏာမ စစ္ေဆးတာသာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုလူအုပ္စုထဲက ျပန္ပို႕ႏိုင္သူေတြကို ျပန္ပို႕ျပီး ျပန္မပို႕ႏုိင္သူေတြကို တရားဥပေဒအရ ဆက္လက္ကိုင္တြယ္သြားမွာျဖစ္တယ္ ” ဆိုျပီး Doctor Officer ေျပာတာကို ျပန္ေျပာျပတယ္။

.

သုိ႕ေသာ္လည္း ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေနရဦးမွာလဲ? အဲဒါကလည္း တရားသူၾကီး - Judge နဲ႕ဆုိင္တယ္လို႕ ေျပာပါေသးတယ္။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လည္း Judge နဲ႕ ေတြ႕ရဦးမွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိတယ္။ စိတ္နည္းနည္းသက္သာသလိုေတာ႕ရွိသြားေပမယ္႕ ဒီအခက္အခဲထဲက အျမန္ဆံုးလြတ္ခ်င္ေနပါျပီ။ အျမန္ဆံုး လြတ္လပ္ခ်င္ပါျပီ။

.

.

မွွာထားတဲ႕အတုိင္း မနက္ ( ၄ ) နာရီမွာ အခန္းတံခါးက တာဝန္ေက်စြာ ပြင္႕လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕မွာ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႕ေဝလာေဝး၊ သြားတုိက္တံမရွိ ဘာမရွိ နဲ႕ မ်က္စိကိုပြတ္၊ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕သပ္ခ်၊ ေခါင္းကဆံပင္ကိုဖြ၊ ေျခဆန္႕လက္ဆန္႕ လုပ္ျပီးသြားတာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အဆင္သင္႕ျဖစ္ေနပါျပီ။