တုိးနီ ရဲ႕ မကၠဆီကုိခရီးစဥ္ ( ဒုတိယပုိင္း )

ေဆာင္းပါးရွင္ - ကိုညီညီ ( ေတာင္ၾကီး )

.

.

မွတ္မွတ္ရရ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ခရီးသြားတဲ႕အေတြ႕အၾကံဳက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ( ၅ ) ေယာက္ရဲ႕ ရင္ကုိ မေအးခ်မ္းေစႏိုင္ခဲ႕ဘူး။ ကိုယ္စီကုိယ္ငွပါလာတဲ႕ ေထာင္ခ်ီေဒၚလာေတြကို ေနရာေတြခြဲ၊ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အျမဲအကဲခတ္ေနရတယ္။ Belize ကေန မကၠဆီကုိဗီဆာရျပီဆုိေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္က မဆုိင္းမတြပဲ ညမွာ ခရီးစထြက္တယ္။

.

 တကၠစီငွားျပီးသြားရတာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ ဒီ ဘလစ္ဇ္ ဆုိတဲ႕ႏုိင္ငံမွာ လိုင္းကားမရွိဘူး၊ ရထားမရွိဘူး၊ စာနာမႈမရွိဘူး၊ လူသားခ်င္းေထာက္ထားမႈမရွိဘူး၊ ပိုက္ဆံမရွိဘူး၊ တရားဥပေဒစုိးမိုးမႈမရွိဘူး .. ေျပာရရင္ေတာ႕ မရွိတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ႏိုင္ငံက ေသးေသးေလးဆုိေတာ႕ မကၠဆီကုိနယ္စပ္ကို ခဏေလးနဲ႕ေရာက္တယ္။ ဂိတ္ကိုျဖတ္မယ္ဆုိေတာ႕ ..

.

ဘလစ္ဇ္က နယ္စပ္ရဲေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လို အာရွတုိက္သား ျဖဴျဖဴဖတ္ဖတ္ေတြကုိၾကည္႕ျပီး ေပးမျဖတ္ဘူး။ အခန္းတစ္ခန္းထဲထည္႕ထားျပီး ေခါင္းေဆာင္ကို ေခၚျပီး စကားေျပာေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဗုိက္ဆာလို႕ ဘာဂါစားရင္း သူတို႕တစ္ေတြ စကားေျပာေနတာ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီ ပဲစားရဲ ( မကၠဆီကန္ရဲ ) ေတြက ရစ္ေနတာ အသိသာၾကီး။ ခဏေနေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေခါင္းေဆာင္ ျပန္ထြက္လာတယ္။ ဒီျခံစည္းရိုးကိုေက်ာ္ဖုိ႕ အာရ္ေက ေဒၚလာ ( ၅ဝဝ ) ေပးရမယ္လို႕ေျပာတယ္။

.

ဒီအေၾကာကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕မွန္းထားျပီးသားပါ။ အားလံုးပဲ ေပးလိုက္ၾကတယ္။ တစ္ကယ္တမ္း ဘယ္ေလာက္ေပးရလို႕ ဘယ္လုိအေပးအယူလုပ္ခဲ႕သလဲဆုိတာေတာ႕ ေခါင္းေဆာင္ နဲ႕ ပဲစားရဲ တုိ႕ပဲ သိၾကပါလိမ္႕မယ္။ အေရးမၾကီးပါဘူး .. လိုရင္းက အေမရိကန္ေျမ ျမန္ျမန္နင္းရဖို႕ အေရးၾကီးတာ မဟုတ္လား။

.

.

နယ္စပ္ေက်ာ္ျပီးတာနဲ႕ တရုတ္စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕နားၾကတယ္။ ေခါင္းေဆာင္နဲ႕ ၾကိဳခ်ိန္းထားသူက ေရာက္ႏွင္႕ေနပါတယ္။ အဲဒီလူုကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ နာမည္လည္း မေခၚတတ္ဘူး။ ေဒသခံမို႕လို႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က ပဲစား လို႕ပဲေခၚၾကတယ္။ အစားစားရင္းနဲ႕ “ မင္းတုိ႕အားလံုးကို ဒီပုဂိၢဳလ္က ေခၚသြားေပးလိမ္႕မယ္။ ငါကေတာ႕ ဒီကေနလွည္႕ျပန္ေတာ႕မယ္။ ငါတုိ႕သေဘာတူထားတဲ႕အတုိင္း အေပးအယူအားလံုးကို ဒီလူ ( ပဲစား ) နဲ႕ ဆက္ေျပာလို႕ရတယ္ ” ဆုိျပီး ေခါင္းေဆာင္က ထ, ေျပာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္က်မွ ကြ်န္ေတာ္တို႕နားလည္လိုက္တယ္ .. သူ႕တာဝန္ျပီးျပီ။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရည္မွန္းခ်က္မေရာက္ေသးတာက ခက္တယ္။ ရပါတယ္ .. သူေျပာသလိုပဲ ဆက္လုပ္ရေတာ႕မွာေပါ႕။

.

ေနာက္တစ္ရက္မွာ ပဲစားက မကၠဆီကုိ ရဲ႕ ကက္ကြန္းကမ္းေျခ - Cancun Beach ကုိ သြားဖို႕ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က အေပ်ာ္ခရီးထြက္လာတာလဲမဟုတ္ဆိုေတာ႕ စဥ္းစားတယ္ .. ကမ္းေျခသြားျပီး ဘာသြားလုပ္မွာလဲေပါ႕။ အခုထိလည္း အေမရိကားက ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိေသးဘူး။ အမွန္က ဒီကမ္းေျခကုိ သူက သြားခ်င္ေနတာ။ အခု လမ္းၾကံဳလို႕ လိပ္ဥတူးတဲ႕ ကိုပဲစားရဲ႕ဥာဏ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တို႕ သိသိၾကီးနဲ႕ အကုန္အက်ခံျပီး လိုက္သြားလည္ရပါတယ္။ အားလံုးစားရိတ္အျပင္ သူ႕အတြက္ပါ အကုန္အက်ခံခဲ႕ရတယ္။ တစ္ညအိပ္ျပီး နယ္စပ္ခပ္လွမ္းလွမ္းျမိဳ႕ မြန္ထေရး - Monterrey ျမိဳ႕ကို ေနာက္ ( ၂ ) ရက္မွာ ေရာက္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ .. ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ အေမရိကန္နယ္စပ္နဲ႕ နီးလာပါျပီ။

.

.

ေခါင္းေဆာင္ျပန္သြားတဲ႕ေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ သူ႕အေၾကာင္းေတြးမိၾကတယ္။ အမွန္က သူက ေခါင္းေဆာင္မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ကိုအလုပ္အပ္တဲ႕ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ေနာက္ ( ၄ ) ေယာက္ကို ေခၚလာေပးတဲ႕ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းက ပြဲစားပါ။ နာမည္က ကိုေစတန္၊ အသက္က ( ၄၅ ) ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္။ အသားက ခပ္ျဖဴျဖဴ သြယ္သြယ္လ်လ်နဲ႕ အလွဖန္တီးရွင္မဟုတ္တဲ႕ အေျခာက္ တစ္ေယာက္ပါ။ စေကာ႕ေစ်းမွာ ကိုေစတန္လို႕ေျပာလိုက္ရင္ မသိတဲ႕သူမရွိဘူး။ အဲဒီေလာက္အထိ သူ႕လုပ္ငန္းက က်ယ္ျပန္႕တာ။

.

ဒီအလုပ္ကိုအပ္ေတာ႕ ကနဦး ေဒၚလာ ( ၅ဝဝဝ ) ေငြေခ်ဖို႕ သူ႕အိမ္ကုိ ေရာက္ခဲ႕ဖူးတယ္။ သူ႕အေနအထားက ပိုက္ဆံရမယ္ဆုိ အကုန္လုပ္မယ္႕ပံုစံမ်ိဳး။ သူ႕ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ စုထားတာ သတိထားမိတယ္။ ဟုိခံု ဒီခံုေပၚမွာ ပုဂံေခတ္ေၾကးလင္ပန္းလုိမ်ိဳး၊ ေရွးဘိုးေဘးေတြရဲ႕ ေျမအိုးေတြလိုမ်ိဳးေတြကအစ၊ စစ္သူၾကီးေတြရဲ႕ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာေတြပါ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါတင္ဘယ္ကေသးမလဲ .. ေခတ္ေပၚ စိန္ပြဲစားဆုိလည္း လုပ္ရဲ႕၊ ေက်ာက္စိမ္းဆိုလည္း သူရွာေပးတတ္တာပါပဲ။

.

ဒီေငြလက္မခံခင္မွာ သူက “ မင္းတုိ႕သြားမယ္႕ႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံၾကီးကြ။ ဒါေၾကာင္႕ သူတို႕ေမးလာရင္ မင္းတုိ႕မွာပိုင္ဆိုင္မႈဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆုိတာ ေျပာရလိမ္႕မယ္ ” ဆိုေတာ႕ အိမ္ကလုပ္ငန္းအေျခအေနနဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို အက်ဥ္းခ်ံဳးေျပာျပလိုက္ေတာ႕ သူသေဘာက်သြားတယ္။ အမွန္မွန္မွာက ဟုိက သံရံုးေတြက ဘာမွမေမးဘူး .. ဘယ္ရဲမွလည္း ရိုက္မစစ္ဘူး .. ေငြသာ လမ္းခင္းသြားခဲ႕ရတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေလ ..။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဥစၥာဓန ေတာင္႕မေတာင္႕ သူဘာသာသူ အစ္ထုတ္တာ သိလိုက္ပါတယ္။ ပြဲစားပဲေလ .. ေငြရေပါက္မေသခ်ာရင္ ဒီခရီးကို ဘယ္ေခၚသြားပါ႕မလဲ။

.

.

အခုျပန္သြားလို႕ စိတ္ထဲမွာ မတင္မက်ျဖစ္ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ အမွန္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကံေကာင္းတာ။ စကၤာပူကထြက္ေတာ႕ နယ္သာလန္ အမ္စတာဒန္ေလဆိပ္မွာ ( ၁ဝ ) နာရီေလာက္ Layover ေစာင္႕ရတယ္။ ေလဆိပ္က တစ္ခ်ိဳ႕ခံုေတြက လွဲအိပ္ရေလာက္ေအာင္ အဆင္ေျပတယ္။ ေရခ်ိဳးတဲ႕ေနရာလည္းရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လည္း စကၤာပူအဲယားေဝးစ္ နဲ႕ နာရီမ်ားစြာေလယာဥ္စီးလာေတာ႕ လူကလည္း နံေစာ္ေနတာေပါ႕။ ဒါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ အေပါ႕အပါးသြားမယ္လို႕ထြက္အလာ ကုိေစတန္ ေနာက္ကေနဘယ္အခ်ိန္လိုက္လာမွန္းမသိလိုက္ဘူး။

.

အိမ္သာထဲေရာက္ေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အေဖာ္တစ္ေယာက္က လူ ( ၃ ) ေယာက္ ယွဥ္လ်က္ရပ္ျပီး ကိစၥရွင္းလို႕ရတဲ႕ေနရာမွ ဝင္လိုက္ၾကတယ္။ တင္းၾကပ္ေနတဲ႕ ျပသနာေလးေတြ ေျဖရွင္းျပီးလို႕ ေဘးကုိလွည္႕ၾကည္႕လိုက္တာမွာ .. ကိုေစတန္ ေလ .. ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ( ခါး ) ေတြကို စုိက္ၾကည္႕ေနလိုက္တာ ..။ အမေလး ၾကက္သီးထလိုက္တာဗ်ာ။ ေတာ္ေသးတယ္္ .. မကၠဆီကိုအထိ စိုက္စိုက္မတ္မတ္ပို႕ေပးခဲ႕လို႕။ လမ္းတစ္ဝက္တင္ ေရတိမ္နစ္မယ္႕ကိစၥ ဆက္မေတြးရဲေအာင္ပဲ ..။

.

.

ဒါေတြကုိေျပာျပေနတဲ႕ “ တိုးနီ ” က ဆက္မေတြးေပမယ္႕ ေရးသူကြ်န္ေတာ္က ဆက္ေတြးေနမိပါတယ္။ သူတို႕ မြန္ထေရးျမိဳ႕ ကေန ပဲစားကိုယ္စားလွယ္နဲ႕ ဘယ္လိုဆက္စခန္းသြားလဲ? ေငြအေပးအယူဘယ္လုိလုပ္သလဲ? ဘယ္လုိဒုကၡေတြၾကံဳခဲ႕ရေသးတာလဲ?  ဒါေတြကုိ သူနဲ႕ထပ္ေတြ႕တဲ႕အခါ ထပ္ေမးရပါဦးမယ္။

.

koko2yeye@gmail.com